Κάθε μέρα μαθαίνουμε κάποια πράγματα για συνανθρώπους μας και σκεφτόμαστε "ευτυχώς δεν είμαι εγώ"...θεωρούμε τον εαυτό μας άτρωτο...πόσο λάθος κάνουμε...τυχερό πρέπει να τον θεωρούμε...τυχερό που έχουμε την υγεία μας...τυχερό που έχουμε τις οικογένειες μας...τυχερό που έχουμε ανθώπους να μας νοιάζονται και να μας αγαπούν...
Ποτέ δεν φανταζόμουν πως κάτι κακό μπορεί να μου συμβεί...θεωρούσα πως παρά τα προβλήματα που κατά καιρούς αντιμετώπιζα,εγώ θα ήμουν δυνατή και έτοιμη να ανταπεξέλθω.Οταν όμως πριν από περίπου ένα μήνα έμαθα,πάγωσα....πήγα για την καθιερωμένη μου εξέταση που κάνω κάθε δυο χρόνια και το αποτέλεσμα με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου...
Καλοήθης όγκος στο στήθος....μήπως δεν άκουσα καλά?Μήπως οι λέξεις παίζουν παιχνίδι στο μυαλό μου?Κι όμως....ήταν η αλήθεια...οι ώρες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολες...έκλαιγα και σκεφτόμουν το χειρότερο σενάριο...φοβήθηκα πολύ...ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα αδύναμη...φοβήθηκα...όχι για μένα...για τα παιδιά μου...αυτά σκεφτόμουν...τι θα γινόταν αν...ναι,μου είπαν πως ήταν καλοήθης,αλλά μέχρι να έβγαινε και να γινόταν η βιοψία,εγώ θα ζούσα με αυτό το φόβο...
Ευτυχώς,σε όλο αυτό,είχα κοντά μου ανθρώπους που με στήριζαν,μου έλεγαν τις δικές τους παρόμοιες εμπειρίες,με άκουγαν...και πάντα μου έδιναν δύναμη.Και κατάφερνα να κρυφτώ και να μην δείχνω τον φόβο μου.Ολοι έβλεπαν πως το αντιμετώπιζα ψύχραιμα...όλοι εκτός την κολλητή μου...αυτή ήταν εκεί τα βράδια που με έπιανε το παράπονο...που έκλαιγα...που ήθελα κάπου να μιλήσω...και πάντα,πάντα μου έλεγε κάτι που μου έδινε κουράγιο και δύναμη!
Και οι μέρες περνούσαν...όσο πλησίαζε η μέρα που θα έμπαινα στο νοσοκομείο,τόσο πιο δύσκολο μου φαινόταν...δεν μπορούσα να πιστέψω πως κάτι τέτοιο συνέβαινε σε εμένα...κι όμως...ήταν αλήθεια...κι έπρεπε να το αντιμετωπίσω...ότι κι αν γινόταν,εγώ έπρεπε να είμαι δυνατή.Και το ξαναλέω,όχι για μένα,αλλά για τις κόρες μου!
Την μέρα της εισαγωγής μου,ήμουν πολύ ήρεμη.Λες κι όλο αυτό συνέβαινε σε κάποιον άλλον.Ισως γιατί κατά βάθος ήθελα να τελειώνω με αυτό,όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα.Βέβαια,ένα σοκ το έπαθα,αφού πήγα για επέμβαση στο ένα στήθος και τελικά βρέθηκα να κάνω και στα δυο,μιας και είχε βγει κι ένας μικρός όγκος και στο άλλο...ο γιατρός όμως μας καθησύχασε!Ηταν 100% καλοήθεις και τους καθάρισε τελείως!Τώρα δεν είχα τίποτα να φοβάμαι!
Οταν κάτι τετοιο σου συμβαίνει,αναθεωρείς πολλά πράγματα.Μαθαίνεις να δίνεις σημασία σε απλά μικρά γεγονότα,προσπαθείς να απολαμβάνεις όλες τις στιγμές της καθημερινότητας σου σαν να είναι οι τελευταίες.Και κυρίως,βλέπεις ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά στέκονται δίπλα σου.Ενα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν,σε όλους εσάς,που μου δώσατε δύναμη,θετική ενέργεια και ποθ μου δείξατε πως πραγματικά με σκέφτεστε!
Πέρασε κι αυτό... Τώρα έμεινε η ανάρρωση...αυτό όμως είναι το εύκολο κομμάτι!!!
πραγματικά σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!