Αγιε μου Βασίλη...

Θυμάμαι,όταν ήμουν μικρή,περίπενα πως και πως να έρθει η πρωτοχρονιά και να βρω το δώρο μου κάτω από το δέντρο.Βάζαμε σε ένα πιατάκι λίγα μπισκότα και ένα ποτήρι ποτήρι γάλα και τα αφήναμε για τον άγιο Βασίλη.Και πριν ακόμα χαράξει,πεταγόμουν από το κρεβάτι και έτρεχα με λαχτάρα να δω τι μου είχε φέρει.Είχα αγωνία για το αν είχε λάβει το γράμμα μου και για τον αν πίστευε πως ήμουν αρκετά καλό παιδί για να μου φέρει δώρο.
Και τώρα,αρκετά χρόνια μετά,βλέπω τα παιδιά μου να κάνουν ακριβώς το ίδιο.Η μικρή δηλαδή,μιας και η μεγάλη γνωρίζει πια την αλήθεια.Βέβαια,τους έχω πει πως ο άγιος Βασίλης υπάρχει στην καρδιά μας πάντα.
Μπορεί να είμαι αρκετά μεγάλη πια,35 και κάτι,αλλά φέτος νοιώθω την ανάγκη να γράψω κι εγώ ένα γράμμα και να του ζητήσω κάτι...

                            "Αγιε μου Βασίλη,

ξέρω πως φέτος δεν ήμουν και το καλύτερο παιδί.Εκανα πολλά λάθη για τα οποία μετάνοιωσα.Πλήγωσα ανθρώπους με τα νεύρα μου και τις πράξεις μου.Και νοιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω κάτι,έτσι σαν χάρη για τα παιδικά μου χρόνια,που ήμουν καλό παιδί.
Για το 2013 πάρε σε παρακαλώ μακρυά όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε....
βοήθησε έτσι ώστε να μην υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε...
κάνε να υπάρχει για πάντα ζεστασιά και αγάπη στην καρδιά των ανθρώπων...
φέρε πίσω το χαμόγελο που χάσαμε...
 Δεν θα σε κουράσω άλλο.Εχεις πολύ μεγάλο δρόμο μπροστά σου.Σε περιμένουν πολλά παιδάκια φέτος.Και ξέρω πως θα καταφέρεις να τα κάνεις όλα ευτυχισμένα.
Υπάρχεις στην καρδιά μας και νοιώθουμε για λίγο παιδιά κι εμείς μαζί με τα δικά μας.
καλό ταξίδι άγιε μου βασίλη.Σε περιμένουμε όλοι μας!!!

ο απολογισμος μου!

Λίγο πριν φύγει το 2012(στο καλό και να μην ξαναγυρίσει!)κι εγώ παλεύω να τελειώσω επιτέλους τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε.Εδω και μια βδομάδα γράφω και σβηνω αυτά που μου συνέβησαν...ίσως γιατί διαβάζοντας τα,συνειδητοποιώ πόσο κακή χρονιά είχα...
Πίστευα  πως το 2011 ήταν η χειρότερη χρονιά μου.Φαινεται όμως πως το 2012 είχε αλλά σχεδια για μένα...
Η νεα χρόνια με βρήκε άνεργη μετά από 14 χρόνια συνεχούς εργασίας.Δεν είχα πια όρεξη να κανω τίποτα,δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν,πέρα από ελαχιστες εξαιρέσεις.Τα νευρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο.Ήμουν ένα ηφαίστειο ετοιμο να εκραγεί κι όποιον επερνε ο χάρος...αποτέλεσμα ήταν να πάθω μια ελαφριά κατάθλιψη.Ειχα όμως κοντά μου αληθινές φίλες που με στήριξαν,με συμβούλεψαν,μου εδωσαν δύναμη να συνεχίσω.Και με την βοήθεια μιας πολύ καλής ψυχολόγου,το ξεπέρασα εύκολα.
Το καλοκαίρι ήταν ακομα πιο δύσκολο για μένα.Ενοιθα να πνίγομαι.Ηθελα να φύγω από όλους και από όλα.Ο Δημήτρης,που δεν είχε καταλάβει το πως ένοιωθα,φρόντιζε,μάλλον άθελά του,να κάνει τα πράγματα χειρότερα.Και φτάσαμε ένα βήμα πριν το τέλος...εβγαλα την βέρα μου και δεν ηξερα αν θα την ξαναεβαζα ποτέ,δεν ηξερα αν ήθελα να την ξαναβάλω...μετα από πολλές συζητήσεις όμως τα καταφέραμε.Ειμαστε μαζί και καθημερινά κάνουμε προσπάθειες να είμαστε καλα.
Το πιο δύσκολο όμως κομμάτι της φετινής χρονιάς,ήταν και είναι η εφηβεία της μεγάλης κόρης μου...καθημερινοι καβγαδες,νευρα,φωνές.Εχω γίνει για αυτήν η μανα που κάνει τα πάντα λάθος.Καθε μέρα που περνάει,μας απομακρύνει όλο και πιο πολύ...
Το ξέρω πως είναι μια φάση που περνάνε τα περισσότερα σπίτια,αλλά από ότι φαίνεται,με έχει επιρρεασει περισσότερο από ότι περίμενα...Ελπιζω να αλλάξει σύντομα αυτό...
Τελειώνει λοιπόν η χρονιά κι εγώ εύχομαι φεύγοντας να πάρει όλα αυτά που με πλήγωσαν.Ολες τις κακές στιγμες που γέμισαν την ζωή και το μυαλό μου.Και να μην φέρει ποτέ κάτι ανάλογο...
Έρχεται το 2013 και βάζω νέους στοχους,κάνω νέα όνειρα...
Εύχομαι να είμαστε όλοι γεροί και δυνατοί!
Εύχομαι να αποκτήσω με την κόρη μου την τέλεια σχέση!
Εύχομαι να βρω ξανά την ηρεμια μου!
Εύχομαι να βρούμε όλοι μας ξανά το χαμόγελο που χάσαμε!
Εύχομαι να έχω για πάντα στην ζωή μου μοναδικούς ανθρώπους σαν τους φίλους που απέκτησα!
Εύχομαι το 2013 να είναι η αρχή για μια καλύτερη χρόνια για όλους μας!
Σας ςυχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου,να πραγματοποιηθούν όλα σας τα όνειρα!
Καλή χρόνια σε όλους με αγάπη και προσωπική ευτυχία!!!

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ ΚΟΥΡΕΛΙΑ!!!

Ε ναι λοιπόν.Πάλι κατάφερε να ωθήσει στα άκρα και να χάσω τον έλεγχο.Εχει τη δύναμη να το κάνει αυτό.Ισως γιατί εγώ της το επέτρεψα.Ισως γιατί δεν της έβαλα όρια όταν έπρεπε.Ισως γιατί την κακόμαθα...
πάντως κατάφερε να μου χαλάσει την ηρεμία...προσπαθώ να σκεφτώ τι λάθη έχω κάνει μαζί της,σίγουρα είναι πολλά.Την είχα σαν πριγκίπισσα και τώρα βλέπει να χάνει τον θρόνο της.Προσπαθεί να τον ξαναπάρει πίσω,αλλλά με λάθος τρόπο.Φταίω που δεν της έμαθα τον σωστό.
Καταλαβαίνω πως η εφηβεία είναι μια δύσκολη φάση,αλλά δεν αντέχω πια να την αντιμετωπίσω...όχι μ'αυτόν τον τρόπο...Νοιώθω λες και είμαι το κόκκινο πανί κι εκείνη ο ταύρος έτοιμος να μου επιτεθεί με κάθε ευκαιρία.Και τα χτυπήματα είναι βαθιά και πονάνε...
Αισθάνομαι πως δεν είμαι η μαμά που θα ήθελε να έχει...έτσι με κάνει να νοιώθω...λες και μ'εκδικείτε και με τιμωρεί για κάτι που έκανα.Και προσπαθώ να μάθω τι,αλλά μάταια.Αλλαξε πολύ,κυρίως μετά την γέννηση της μικρής και σ'αυτό σίγουρα φταίμε εμείς γιατί πέσαμε πάνω στη μικρή παραπάνω από όσο έπρεπε...
Και με τιμωρεί γι'αυτό...εμένα...μόνο εμένα...και νοιώθω απελπισμένη μην ξέροντας πια τι άλλο να κάνω.Είναι στιγμές που θέλω να ανοίξω την πόρτα και να φύγω όσο πιο μακρυά γίνεται.Αλλες πάλι,λέω πως θα το παλέψω.Πάντα όμως καταλήγουμε να είμαι εγώ η ένοχη...αυτή ξεσπάει και ηρεμεί κι εγώ μένω να γεμίζω το μυαλό μου με σκέψεις,σκέψεις που μου τρυπάνε τον εγκέφαλο...
Αραγε θα σταματήσει ποτέ αυτό ή θα συνεχίσουμε να απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ;Δεν το ξέρω...αυτό που ξέρω είναι πως κουράστικα να απολογούμε για τα πάντα...ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ...
Θα σκέφτεστε γιατί τα γράφω όλα αυτά.Τα γράφω γιατί έτσι ηρεμώ.Τα βγάζω από μέσα μου και νοιώθω πως το σφίξιμο που νοιώθω φεύγει,έστω και για λίγο.Ισως τα γράφω γιατί ελπίζω πως κάποια μαμά που το διαβάζει κι έχει περάσει κάτι ανάλογο,θα μου δώσει κουράγιο και συμβουλές για το πως θα το διορθώσω...

                             Μπορουν άραγε να φτι΄΄αξουν τα πράγματα ή είναι αργά;....

Ποση ευτυχία μπορεί να κρύβουν τα μάτια ενός παιδίου!!!Και πόση ευτυχία μπορεί να γεμίσει η καρδιά σου βλέποντας το να λάμπει από χαρά.Καπως έτσι ένιωσα κι εγώ προχτες.
Μπήκαμε το βράδυ στο σπίτι και η Στέλλα ανακάλυψε πως ο Άγιος Βασίλης είχε πάρει το γράμμα της από το χριστουγεννιάτικο δέντρο που το είχε αφήσει.Άρχισε να φωνάζει από χαρά!Στην συνέχεια την εβαλα να δει στον υπολογιστή το μηνυμα που της είχε στείλει ο Άγιος Βασίλης(α ρε fb,να'σαι καλά).Ε,λοιπόν,το τι έγινε δεν περιγράφεται...χοροπηδουσε σαν τρελλή και τραγουδούσε,φώναζε πως θα το πει σε όλους τους φίλους της!
και τότε ένοιωσα να παγώνει ο χρόνος.Προσπαθούσα να ρουφηξω κάθε δευτερόλεπτο της στιγμης.Ενοιωθα γεμάτη και ευλογημένη.Συνειδητοποίησα για αλλά μια φορά,ποσο τυχερή είμαι που έχω τα παιδιά μου στην ζωή μου!Με κάνουν να ξεχνω τα πάντα βλέποντας τα ευτυχισμένα.Γιατί με την ευτυχία τους νοιώθω πως παίρνω κι εγώ ένα μερίδιο.
Με γεμιζουν με συναισθήματα που ποτέ δεν γνωριζα πως υπήρχαν μέσα μου και που βγαίνουν καθημερινά στην επιφάνεια!
Υπάρχουν φυσικά στιγμές που θέλω να φωνάξω τον Ηρώδη,αλλά ποτέ δεν το εννοω και κυρίως ποτέ δεν μετανοιωνω που ήρθαν στην ζωή μου!Γιατί μαζί τους ξαναεωινα παιδί,γιατί μαζί τους ονειρευτικα,γιατί μαζί τους έγινα καλύτερος άνθρωπος!

Κοιτάζω εδώ και ώρα την οθόνη του υπολογιστή και σκέφτομαι τι να γράψω.Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά,αλλά αυτές κάνουν τρελλούς κύκλους και μπερδεύονται...
Από μικρή έκανα όνειρα/Ονειρευόμουν μια ΄όμορφη ζωή,ευτυχισμένη,με μια οικογένεια όμορφη και παιδιά που θα λάτρευα.Κι αυτό εν μέρη το έχω καταφέρει.Λίγη προσπάθεια θέλει ακόμα κι όλα θα φτιάξουν...έτσι ελπίζω δηλαδή...

Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω,δεν θα πρέπει να είμαι αχάριστη.Θα πρεπει να είμαι ευγώμων για αυτά που απέκτησα με μεγαλύτερο επίτευγμά μου τις κόρες μου.Ο,τι πιο σπουδαίο και σημαντικό έχω αυτή τη στιγμή στη ζωή μου.

Είναι κάποια πράγματα που ζητούν απαντήσεις.Τι έχω κάνει...πόσο άλλαξα...τι θα πρέπει να κάνω από εδώ και πέρα...αν θα τα καταφέρω...πόσο άντεξα στις δυσκολίες...Μία μία οι σκέψεις αρχίζουν να μπαίνουν σε μια σειρά....Τι έχω κάνει: χμ...έκανα πολλλά,κάποια σωστά πράγματα και κάποια λάθος.Εκανα μια οικογένεια που μέχρι στιγμής,αντέχει στις καθημερινές προκλήσεις της ζωής και τις ξεπερνάει παρά τα χτυπήματα που δέχεται.Πόσο άλλαξα: Αλλαξα πολύ,έγινα καλύτερος άνθρωπος,πιο δυνατός,πιο ευαίσθητος.Αλλαξα τις προτεραιότητές μου,άφησα στην άκρη εμένα για να δώσω σημασία σε κάτι πιο σημαντικό και ουσιώδης,στα παιδιά μου.Αυτά έγιναν ο κόσμος μου κι εγώ γυρίζω γύρω από αυτά.Αν θα τα καταφέρω: Αυτό πραγματικά δεν το γνωρίζω...ξέρω όμως όμως πως καθημερινά παλεύω γι'αυτό και ελπίζω να τα καταφέρω.
 Πόσο άντεξα:...άντεξα να βλέπω τα πράγματα να αλλάζουν,όχι πάντα προς το καλύτερο...άντεξα στα χτυπήματα που δέχτηκα,παρόλο που πολλές φορές στεκόμουν σαν σάκος του μποξ αδύναμος να αντιδράσει...τώρα που το σκέφτομαι,για να είμαι ακόμα εδώ,μάλλον άντεξα και θα συνεχίσω να αντέχω για πολύ ακόμα...
Μπορεί να μην περνάω την πιο τέλεια χρονιά μου,αλλά ψάχνω να βρω τον εαυτό μου που κάπου στον δρόμο με έχασα.Που πίστευα πως δεν μπορώ να βρω...χάρη όμως σε μια αγαπημένη μου φίλη(την εξομολόγο μου όπως την αποκαλώ) πιστεύω πως μπορώ να καταφέρω να με βρω.Μου θύμησε τις δυνατότητες που έχω σαν άνθρωπος και που εγώ είχα ξεχάσει.Και την ευχαριστώ γι'αυτό.Την ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου που είναι εδώ δίπλα μου,παρ'όλη την απόσταση που μας χωρίζει,έτοιμη να με ακούσει,να με μαλώσει,να με συμβουλέψει.
Πρέπει να ανασυγκροτήσω τις δυνάμεις μου και να παλέψω για όλα όσα ονειρεύομαι και θέλω να αποκτήσω.Και κυρίως για να ηρεμήσω.Το χρωστάω στον εαυτό μου αυτό...
Είμαι η Βάσω και είμαι καλά...ή τουλάχιστον θα γίνω!!!

χρόνια πολλά κοριτσάκι μου!

Σήμερα γιορτάζει ένα από τα δύο πιο σημαντικά πλάσματα της ζωής μου,το μικρό αστεράκι μου που φωτίζει καθημερινά τη ζωή μου,η Στέλλα.

ό,τι και να πω για αυτό το παιδί,θα είναι λίγο.Εχει την μαγική δύναμη να με ηρεμεί,να μου δίνει κουράγιο.Μια της λέξη,μια αγκαλιά της και με στέλνει στα ουράνια.Οταν μου λέει "μαμά σάγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο" με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη!
Είναι ένα πολύ καλό παιδί,κάνει πολύ εύκολα φιλίες και έχει το χάρισμα να την λατρεύουν όσοι την γνωρίζουν.Από την μέρα που γεννήθηκε,μόνο καλά πράγματα έχω να θυμάμαι.Θυμάμαι έντονα την πρώτη φορά που την κράτησα αγκαλιά ,πριν από σχεδόν 7 χρόνια.Ολος ο κόσμος μου ήταν αυτή και η αδελφή της!
Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα γι΄αυτήν.Οσοι με ξέρουν,γνωρίζουν την αδυναμία που της έχω και πως θα έκανα τα πάντα γι΄αυτήν.Και για τα δυο μου παιδιά θα έκανα τα πάντα!

"κοριτσάκι μου,χρόνια σου πολλά.Είσαι το αστεράκι που φωτίζεις τη ζωή μου.Σε λατρεύω και σου υπόσχομαι να είμαι πάντα δίπλα σου και να σε προστατεύω από το κακό.Να σε στηρίζω στις επιλογές και να σε κάνω ευτυχισμένη.Αυτό άλλωστε κάνεις κι εσύ.Με κάνεις την πιο ευτυχισμένη μαμά στον κόσμο!Σε ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου!"

Λίγα λόγια για μένα

Με αφορμή τα χθεσινά μου γενέθλια(έκλεισα αισίως τα 35),αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια για μένα. Ετσι για να μάθαιτε ποια είναι αυτή που γράφει στις "μικρές μου στιγμές".Ετσι θα με γνωρίσετε και όσοι δεν με ξέρετε.
Γεννήθηκα στις 13 Νοεμβρίου 1977 στη Θεσσαλονίκη,όπου μεγάλωσα και ζω μέχρι σήμερα.Από μικρή,είχα μέσα μου την επιθυμία να επικοινωνώ με τους ανθρώπους.Ηθελα πάντα να είμαι αληθινή και να λέω αυτά που σκέφτομαι χωρίς να υποκρίνομαι για να μην απογοητεύω κάποιους.
Το μεγάλο μου προταίρημα είναι το χιούμορ μου.Αυτό δεν με εγκαταλείπει ποτέ,όσο δύσκολα κι αν περνάω,ό,τι πρόβλημα κι αν έχω.Ισως γιατί αυτό είναι η ασπίδα που με προστατεύει από την μαυρίλα.
Το μεγάλο μου ελλάττωμα είναι τα νεύρα μου.Είμαι,δυστυχώς ,πολύ ευέξαπτη και αντιδρώ υπερβολικά σε απλά πράγματα.
Κάνω εύκολα γνωριμίες,αλλά δύσκολα δένομαι με κάποιο άτομο και το θεωρώ φίλο μου.Οταν όμως αυτό γίνει,τότε είμαι έτοιμη να κάνω τα πάντα γι'αυτόν.Οποια ώρα και να με χρειαστεί,ό,τι πρόβλημα κι αν έχει,εγώ θα είμαι δίπλα του να του σταθώ και να τον στηρίξω με τις επιλογές του.
Στη ζωή μου πέτυχα πολλά.Εκανα λάθη αρκετά και συνεχίζω να κάνω(ουδείς αλάνθαστος άλλωστε).Το μεγαλύτερο κατόρθωμά μου είναι οι κόρες μου.Δυο υπέροχα κορίτσια που γεμίζουν την καθημερινότητά μπου με στιγμές ευτυχίας(εντάξει,υπάρχουν και οι στιγμές τρέλλας,δεν λέω).Εχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που μ'αγαπάει και τον αγαπώ εδώ και σχεδόν 18 χρόνια και που παρ'όλα τα προβλήματα,καταφέρνουμε και επιβιώνουμε.
Στον ελεύθερο χρόνο μου(που είναι λίγος) μου αρέσει να διαβάζω βιβλία και να ακούω μουσική.Αυτές είναι οι δικές μου στιγμές χαλάρωσης.Προσπαθώ να χαμογελάω και να προχωράω μπροστά,αν και το ομολογώ πως τελυταία αυτό είναι λίγο δύσκολο...
Κάνω όνειρα για το μέλλον,κυρίως των παιδιών μου.αλλωστε αυτά είναι το παρόν και το μέλλον μου!Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι πως κάποια στιγμή θα μείνω μόνη μου,χωρίς ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν και να με αγαπούν.Το ξέρω πως αυτό δεν θα γίνει,αλλά το σκέφτομαι συχνά.
Εχω την τύχη να έχω υπέροχες φίλες στη ζωή μου.Περνάω απίθανα μαζί τους και με κάποιες έχω τις πιο φιλοσοφικές συζητήσεις που μπορούσα να φανταστώ.Και αυτό με βοηθάει πολύ να παίρνω κάποιες αποφάσεις(ξέρεις εσύ,έτσι;)
Είμαι εργασιομανής.Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα κάθομαι όλη μέρα μέρα στο σπίτι και θα είμαι η "νοικοκυρούλα ".Το έκανα για 10 μήνες και κόντεψα να τρελλαθώ...
Από την μέρα που απέκτησα την πρώτη μου κόρη,έγινα άλλος άνθρωπος(ελπίζω καλύτερος).Αλλαξαν οι προτεραιότητές μου και τα θέλω μου.
Το blog μου το ξεκίνησα μετά από την παρότρυση μιας πολύ καλής φίλης που είχα την τιμή να φιλοξενήσει κάποιες σκέψεις μου στο δικό της blog.Κι από τότε,όποτε έχω την ανάγκη,γράφω αυτά που ζω και σκέφτομαι για να τα μοιραστώ μαζί σας.
Με λένε Βάσω και ευχαριστώ που με διαβάζετε!

μικρές σκέψεις...

ΑΓΑΠΗ...ή υπάρχει ή όχι!Δεν μπορείς να αγαπάς κάποιον λίγο ή πολύ.Τον αγαπάς ή δεν τον αγαπάς.Κλείνεις τα μάτια του σώματος και τον βλέπεις με τα μάτια της ψυχής.Ονειρεύεσαι το μέλλον μαζί του.Αν αγαπάς,είναι για πάντα!
Μπορεί κανείς να μισήσει τον άνθρωπο που αγάπησε με όλο του το είναι;Αν ναι,τότε μάλλον δεν ήταν αγάπη αυτό που ενοιωθε,αλλά ένας απλός ενθουσιασμός ή μια συνήθεια που βαρέθηκε πια...
Πολλές φορές,βλέπουμε τον άλλον ν'αλλάζει και συνειδητοποιούμε ότι τελικά δεθήκαμε με κάποια στοιχεία πάνω του και όχι ουσιαστικά...και αυτό μας πληγώνει...και το μυαλό μας αρχίζει να φτιάχνει σενάρια και να παίζει παιχνίδια μαζί μας...
Σκέφτομαι,πώς είναι δυνατόν,δυο άνθρωποι που τους ένωσε η αγάπη,που μοιράστηκαν τα όνειρά τους,τις χαρές και τις λύπες τους,καταλήγουν να γίνουν δύο ξένοι...πού κρύβεται η αγάπη που τόσο έντονα ένοιωσαν;...Δεν μπορώ να δεχτώ πως ο έρωτας τελειώνει. τόσο ξαφνικά όσο άρχισε...
ΟΧΙ!η αγάπη δεν χάνεται!Απλά θέλει προσπάθεια για να κρατηθεί ζωντανή.Κι αυτό θα πρέπει να κάνουμε όλοι.Γιατί αυτή δίνει νόημα στη ζωή μας!Λάθη γίνονται και από τους δύο.Τα λάθη όμως διορθώνονται.Αρκεί να το θέλουν και οι δύο κι αυτό θα πρέπει να σκεφτόμαστε.Αν θέλουμε να διορθωθούν...
         χμμμμ...καιρός για σκέψη...

Συμβουλή προς τις μητέρες...

Πήρα την απόφαση να γράψω αυτό το post,ελπίζοντας με την δική μου εμπειρία να βοηθήσω όσες μητέρες παρατήρησν κάτι ανάλογο στο παιδί τους,αλλά εμπιστεύονται λάθος ανθρώπους...
Οπως σας έχω ξαναπαεί,η μεγάλη μου κόρη ήταν πάντα ένα παιδί γκρινιάρικο και νευρικό.Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη με τίποτα και βαριέται το παραμικρό.Οταν ξεκίνησε το δημοτικό,άρχισαν μαζί του και τα προβλήματα.Κάθε φορά που καθόμασταν να διαβάσουμε,άρχιζαν τα κλάμματα και οι φωνές.Ηταν μόλις πρώτη δημοτικό κι όμως πολλές φορές διαβάζαμε εώς αργά για να καταφέρουμε να τελειώσουμε τα μαθήματά της.
Η ορθογραφία ήταν το αδύναμο σημείο της.Τα ορθογραφικά λάθη ήταν άπειρα.Εγραφε μια πρόταση πολλές φορές και κάθε φορά έκανε κι ένα καινούριο λάθος.Ξεχνούσε τόνους,τελείες και έγραφε την ίδια λέξη δυο και τρεις φορές σε μια πρόταση.Πήγαινα συνέχεια και ρωτούσα τη δασκάλα της,η οποία με διαβεβαίωνε πως ήταν πολύ καλή μαθήτρια,αλλά λίγο τεμπέλα.Κι εγώ καθησύχαζα,ίσως γιατί έτσι με βόλευε...
Οταν άρχισε να γράφει εκθέσεις,αυτές ήταν το πολύ δέκα σειρές,με πολλά ορθογραφικά και πολλές φορές δεν έβγαζες νόημα.κι εγώ πήγα και πάλι στη δασκάλα(άλλη αυτή τη φορά) για να πάρω και πάλι την απάντηση πως απλά ήταν τεμπέλα.Κι εγώ καθησύχαζα και πάλι(είπαμε,ίσως έτσι με βόλευε)Και την μάλωνα...και την μάλωνα γιατί δεν ήταν συγκεντρωμένη όταν έγραφε.Κι αυτή έκλαιγε...κι όσο αυτή έκλαιγε,τόσο εγώ φώναζα...
Εφτασε στην Πέμπτη δημοτικού και τα πράγματα ήταν τραγικά.Ενα παιδί σε κατάσταση πανικού και μια μάνα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης...και πάλι να παίρνω την ίδια απάντηση από τους δασκάλους "είναι τεμπέλα"...στο μυαλό μου όμως χτυπούσαν καμπανάκια πως κάτι δεν πήγαινε καλά..κάθε φορά που έγραφε τεστ στο σχολείο,εμείς την προηγούμενη μέρα ζούσαμε ένα δράμα στο σπίτι....κι έτσι στην έκτη δημοτικού,πήρα την απόφαση να το ψάξω λίγο καλύτερα...
Εκλεισα ραντευού στο κέντρο παιδοψυχικής υγιεινής του ΙΚΑ και πήγαμε για να δούμε τι γίνεται με τοθέμα.Θυμάμαι πως τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα όταν άκουσα την Κωνσταντίνα να λέει "θέλω,αλλά δεν μπορώ"...Εκεί,αφού μας είδε κάποιος ειδικός,με ρώτησε γιατί άργησα τόσο πολύ να πάω...του απάντησα αυτό που μου έλεγαν οι δάσκαλοι και μου είπε πως οι δάσκαλοι είναι εκπαιδευτικοί και όχι ειδικοί...
Επόμενο βήμα μας ήταν να κλείσουμε ραντεβού στο ΚΕΔΔΥ.Εκεί,αφού την εξέτασε παιδοψυχολόγος και ειδικός στις μαθησιακές δυσκολίες,μας είπε πως ηείχε ΔΥΣΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ...Μια μορφή μαθησιακής δυσκολίας που αν διαγνωστεί έγκαιρα μπορεί να βελτιωθεί κατά πολύ....
Τώρα πια είναι στο γυμνάσιο.Τα μαθήματα εξακολουθούν να μας ζορίζουν πολύ,αλλά τουλάχιστον τώρα ξέρουμε τον λόγο.Περιμένουμε να μας ειδοποιήσουν και πάλι από το ΚΕΔΔΥ για επανεξέταση και να μας δώσουν αν χρειαστεί χαρτί για απαλλαγή από τις γραπτές εξετάσεις και να εξεταστεί μόνο προφορικά...Τώρα διαβάζοντας αυτά που γράφει,απλά γελάω και προσπαθώ να τις εξηγήσω τα λάθη της...βέβαια άργησα πολύ...
Γι'αυτό μανούλες,αν παρατηρήσετε κάτι που σας κάνει εντύπωση στο παιδί σας,όσο μικρό και να είναι,ψάξτε το λίγο καλύτερα.Για να μην ταλαιπωρηθήτε κι εσείς όπως ταλαιπωρήθηκα εγώ και η Κωνσταντίνα...

φοβάμαι...

Κάθομαι και σκέφτομαι ποιο θα είναι το μέλοον των παιδιών μου,των παιδιών μας σε αυτόν τον τόπο,που βαδίζει ολοένα προς το χειρότερο...που φτάνει στο αδιέξοδο...
Με μία κυβέρρνηση ανίκανη να φέρει σε πέρας το έργο που της ανατέθηκε από το λαό,που συνεχώς εμφανίζει προβλήματα που "πρώτη" φορά συναντάει... Που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να υποβαθμίζει το επίποδο ζωής μας,προς δικός της συμφέρον,στο όνομα της χώρας μας...
Από τη μια σου έρχεται να γελάς με όλα αυτά τα παράλογα που συμβαίνουν,από την άλλη όμως θέλεις να το βάλεις στα πόδια όσο πιο γρήγορα γίνεται...και να πας που;κάπου που θα είσαι ένας ξένος;που θα σε δείχνουν με το δάχτυλο και θα λένε "τον καημένο...είχε την ατυχία να γεννηθεί Έλληνας..."
Είναι πολλοί αυτοί που μάζεψαν τα πράγματα τους κι έφυγαν,αφήνοντας πίσω τους δικούς τους ανθρώπους στην προσπάθειά τους να μπορέσουν να τους προσφέρουν ένα καλύτερο αύριο...νέεοι άνθρωποι που είδαν τα όνειρα τους να γκρεμίζονται...
Και όσοι μείναμε πίσω,είμαστε νευρικοί και έτοιμοι να ορμήξουμε σε όποιον πάει να μας πλησιάσει...κλεινόμαστε στον εαυτό μας και στα προβλήματα μας,χωρίς να μπορούμε να ευχαριστηθούμε τις μικρές στιγμές ευτυχίας που ζούμε καθημερινά...
Φοβάμαι...φοβάμαι για το ανύπαρκτο αύριο...για το μέλλον των παιδιών μου...για την ζωή που δεν μου επιτρέπουν να τους προσφέρω...για το γέλιο που μου στέρησαν χωρίς να φταίω...για το αν καταφέρω να αντέξω σε όλη αυτή την κρίση..φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα,όπως λέει και ο Βασίλης....το κράτος με τιμωρεί...όχι μόνο εμένα,όλους μας.Μας τιμωρεί που ζούμε σε συτή τη χώρα,που δουλεύουμε για τα απαραίτητα...που κάναμε το λάθος να τους ψηφίσουμε για να τους επιτρέψουμε να μας καταστρέψουν...
 Πώς να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια,όταν βλέπω πως δεν κάνουμε κάτι για να αντιδράσουμε...όταν καθόμαστε στον καναπέ μας και απλά κλαίμε την μοίρα μας;οταν βλέπω πως μας ξεπουλάνε και μας υποχρεώνουν να γίνουμε "δούλοι" τους;
Βαρέθηκα να φοβάμαι!!! Ναι,έχουμε πιάσει πάτο,αλλά δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε άλλο να μας υποβαθμίζουν...όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή..όχι για μας,όχι για την χώρα μας αλλά για τα παιδιά μας!Τους το χρωστάμε!Αρκετά γονατίσαμε,δεν νομίζεται;Ηρθε ο καιρός να τινάξουμε τις σκόνες από πάνω μας και να αντιδράσουμε.Αν αυτοί είναι γαϊδούρια,εμείς θα γίνουμε το σαμάρι τους και μάλιστα τόσο σφιχτό που θα πονέσουν...
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι το μέγεθος του προβλήματος και να παλέψουμε για την λύση του.Για να έχουν ξανά μέλλον τα παιδιά μας.Για να υπάρξει αύριο...για να γυρίσει η ευτυχία στις καρδιές μας...

εφηβεία είναι,θα περάσει...(ελπίζω...)

Οπως όλοι ιο γονείς,έτσι κι εγώ έχω σκοπό της ζωής μου να κάνω το καλύτερο δυνατο που μπορώ για τα παιδιά μου,αν και δεν το καταφέρνω πάντα...Ποιο όμως είναι το καλύτερο;Ειδικά όταν έχεις παιδί στην εφηβεία;
Οταν το παιδί σου είναι σε μια φάση που ψάχνει την ταυτότητα του,όταν συνειδητοποιεί ότι η μητέρα του δεν είναι τέλεια και το παραμικρό της λάθος του φαίνεται τεράστιο και αρχίζει να απομακρύνεται από αυτήν;Οταν νοιώθεις πως χάνεις το παιδί σου και μαζί του κι ένα κομμάτι από τον ίδιο σου τον εαυτό;
Και καλείσαι να παίξεις έναν διαφορετικό ρόλο.Μέχρι τώρα ήσουν ένας μικρός "δικτάτορας".Γινόταν πάντα αυτό που εσύ ήθελες.Και τώρα πρέπει να γίνεις ένας καλός ακροατής και να συμβαδίσεις με τις ιδίες του παιδιού σου,χωρίς βέβαια να υποκύψεις και να γίνεις έρμαιό του.Να συμπεριφέρεσαι με επιμονή και κυρίως με υπομονή στις αλλαγές της συμπεριφοράς του και στην έκρηξη των ορμονών του.
θα πρέπει να του εξηγήσεις τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα του,αλλά και τις επιρροές που ενδέχεται να δεχτεί από εκείνους τους φίλους που το παίζουν πιο μοντέρνοι και ανεξαρτοποιημένοι.Και πάντα θα τρέμεις στο φόβο μήπως παρασυρθεί και κάνει λάθος επιλογές...
και κάπου εδώ πρέπει να μπουν όρια,που όμως δεν του στερούν την ελευθερία του και την ανάγκη του για προσωπικό χώρο.
Αραγε για ποιον είναι πιο δύσκολη η εφηβεία;Για το παιδί ή για τον γονιό;Και πώς μπορεί μια τόσο φυσιολογική εξέλιξη,να επιρρεάζει και να αναστατώνει τόσο πολύ την ζωή μας;Και πρέπει να γίνεις βράχος και να προστατέψεις το παιδί σου,κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό,μιας και οι αλλαγές που του συμβαίνουν είναι πρωτόγνωρες για αυτό.
Και πρέπει να βάλεις νέες βάσεις στη σχέση σου μαζί του.Να προσπαθήσεις να κρατήσεις ισσοροπίες,όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.Συχνά ανησυχώ γιατί δεν ξέρω πως να φερθώ,αλλά προσπαθώ να αποδεχτώ την αλλαγή και να είμαι κοντά στην κόρη μου,πολλές φορές όμως με λάθος τρόπο...Και πήρα αποφάσεις...θα προσπαθήσω να είμαι ήρεμη,να μην αντιδρώ με φωνές στα ξεσπάσματα οργής της και να αφήνω την κατάσταση να ξεθυμένει πριν μιλήσω μαζί της.Δεν το καταφέρνω πάντα,αλλά είμαι σε καλό δρόμο.
Και θα προσπαθήσω να εξηγήσω από τη μια στη μεγάλη,πως θα πρέπει να κάνει υπομονή με τη μικρή γιατί κι αυτή κάποτε ήταν στην ηλικία της και στην μικρή να σεβαστεί την ανάγκη της μεγάλης για προσωπικό χώρο και να κάνει κι αυτή υπομονή για την δύσκολη περίοδο που περνάει η αδελφή της.
Ελπίζω να τα καταφέρω και να επανέλθει η ηρεμία στο σπίτι μας...
  Εφηβεία είναι,θα περάσει...(ελπίζω...)

παιδί στην εφηβεία...βοήθεια...

Εδώ και 13 σχεδόν χρόνια,έχω βάλει σκοπό της ζωής μου,να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να είναι τα παιδιά μου ευτυχισμένα.Ξέρω πως έχω κάνει αρκετά λάθη,ειδικά με την μεγάλη κόρη μου,αλλά παλεύω καθημεριννα να τα διορθώσω και να μην τα επαναλάβω,κάτι που είναι πολύ δύσκολο,ειδικά τώρα που περνάμε την δύσκολη εποχή της εφηβείας...
Είναι μια εποχή,που το μόνο που βλέπει σε μένα,είναι λάθη...με αποτέλεσμα οι συγκρούσεις μας να είναι έντονες και καθημερινές....νοιώθω πως απομακρύνεται από μένα,πως την χάνω και μαζί της χάνω και ένα κομμάτι από εμένα...
Δοκιμάζει τα όρια μου,φέρεται με αγένεια και επιζητεί την ανεξαρτησία της.Και στην προσπάθεια μου να θέσω όρια με την συμπεριφορά της,το μόνο που καταφέρνω είναι να την στρέφω εναντίον μου...Ολο αυτό που περνάω μαζί της με έχει διαλύσει...προσπαθώ να της μιλήσω είτε με το καλό είτε με φωνές, χωρίς αποτέλεσμα...είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες που πρέπει να κρατήσω και ομολογώ πως δεν τα καταφέρνω καθόλου...
Γίνονται τεράστειες αλλαγές στον εσωτερικό της κόσμο,κάτι που με βρήκε απροετοίμαστει,όπως κι αυτήν φαντάζομαι.Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο,να προσπαθείς να συμβιώσεις με έναν έφηβο,αλλά ειλικρινά προσπαθώ...έρχονται όμως στιγμές που απελπίζομαι και σκέφτομαι πως το μόνο που κάνω είναι λάθη...
Το καταλαβαίνω πως είμαι αυστηρή μαζί της,δεν μπορώ όμως να ανεχτώ τον τρόπο που μου μιλάει και που θέλει πάντα να έχει τον τελευταίο λόγο(αυτό το πήρε από εμένα).Και δεν μπορώ να ανεχτώ τον τρόπο που φέρεται στην μικρή μου κόρη.Σίγουρα είναι δύσκολο για αυτήν το ότι έχασε τα "πρωτεία",αλλά δεν είναι σωστό να ξεσπάει πάνω της...
Νοιώθω πως το διασκεδάζει να με βλέπει να αναιρώ κανόνες που έθεσα και να αποτυγχάνω να της επιβληθώ..έχουμε φτάσει σε ένα σημείο,που η συζήτηση μεταξύ μας είναι σχεδόν ακατόρθωτη,μιας και πάντα καταλήγουμε σε καυγά...ίσως αυτό είναι και το πιο δύσκολο για έναν γονέα.... όταν όμως κλείνεται στην αγκαλιά μου,τότε νοιώθω πως είναι εκείνο το μικρό πλασματάκι που κράτησα για πρώτη φορά και που με έκανε τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη!
Μεγάλωσε...έχω αρχίσει και ανησυχώ πια για την εξέλιξη της.Στο γυμνάσιο οι πειασμοί είναι πολύ και τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να παρασυρθεί από "μοντέρνους" φίλους... Παρακαλώ καθημερινά το Θεό να την προστατεύει και να μπορεί να κρίνει σωστά τις π΄ραξεις και τις συνέπειες τους.
Εγώ,το μόνο που μπορώ να κάνω,είναι να είμαι πάντα δίπλα της και να την στηρίζω.Και να ελπίζω πως θα περάσει γρήγορα αυτό που ζούμε και να φτιάξουν τα πράγματα μεταξύ μας γιατί την έχω ανάγκη...
 

το ξέρω πως είναι δύσκολο να με καταλάβει,ελπίζω όμως να γίνει αυτό για να συνειδητοποιήσει ότι την αγαπώ και δεν θα έκανα τίποτα για να την πληγώσω...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΕΙΡΗΝΗ

Η φετινή χρονιά ήταν πολύ δύσκολη για μένα.Με πολλές αλλαγές και πολύ εκνευρισμό.Ζορίστηκα για να εντυμετωπίσω όσα μου συμβαίναν,αλλά ευτυχώς μέχρι στιγμης τα κατάφερα.Είχα τις φίλες μας κοντά μου να με στηρίζουν(ευτυχώς ήμουν τυχερή)
Εδώ και καιρό ήθελα να κάνω κάτι για μένα,να πάω ένα ταξίδι,να ηρεμήσω και να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά.Και μετά από κόπο τα καταφέρα.Έφυγα για 3ημερο σε μια αγαπημένη μου φίλη στην Αθήνα.
Από την πρώτη στιγμή με έκανε να αισθανθώ σαν να ήμουν στο σπίτι μου.Ευτυχώς,αυτή τη φορά ήμουν ήρεμη ψυχολογικά,οπότε η διάθεση μου ήταν στα πάνω της.Συζυτήσαμε πολύ,κυρίως για ταο πιο ευτυχισμένο κομμάτι της ζωής μας,τα παιδιά μας.
Είναι από τα άτομα που νοιώθω πως μαζί τους μπορώ να συζητήσω τα πάντα και αυτό κάνω.Αν και μας χωρίζουν χιλιόμετρα,εκείνη είναι πάντα εδώ να με ακούσει.Να μοιραστεί μαζί μου τη χαρά ή τη λύπη μου.Μου στάθηκε στη πιο δύσκολη φάση της ζωής μου και αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.Και γι'αυτό το λόγο,θα ήθελα μέσα από το blog μου να απευθυνθυθώ σε εκείνη και να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
                    Στην αγαπημένη μου φίλη,Ειρήνη!
"Ειρήνη μου,ό,τι και να πω,θα είναι λίγο.Είσαι από τους ανθρώπους με "α" κεφαλαίο.Νοιώθω πολύ τυχερή που σε έχω φίλη.Σε γνωρίζω μόνο ένα χρόνο,αλλά νοιώθω πως σε ξέρω χρόνια.Μαζί σου μπορώ να μοιραστώ τα πάντα γνωρίζοντας πως θα με ακούσεις και θα μου πεις πραγματικά αυτό που σκέφτεσαι χωρίς υπεκφυγές.
Ήσουν εδώ για μένα όποτε χρειάστηκα κάποιον να μιλήσω.Ξέρεις πόσο δύσκολα πέρασα τον τελευταίο καιρό και πως οι συζητήσεις μαζί σου με βοηθούσαν να ηρεμήσω και να βάζω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.Ακόμα κι όταν γινόσουν αυστηρή μαζί μου,ήξερα πως το έκανες επειδή ήθελες να είμαι ευτυχισμένη.
Θυμάμαι κάθε συζήτηση που κάναμε,ε'ιτε από το τηλέφωνο,είτε με τις ώρες στο fb προσπαθώντας να βρούμε μαζί μια λύση σε αυτά που με απασχολούσαν.Και πραγματικά με βοήθησες πολύ με όσα μου είπες.
Οι λίγες μέρες που περάσαμε μαζί όταν ήρθες στη Θεσσαλονίκη,αλλά και αυτές όταν ήρθα εγώ Αθήνα,νοιώθω πως μας έφεραν ακόμα πιο κοντά και δυνάμωσαν την φιλία μας.Μια φιλία που ελπίζω να κρατήσει για πάντα!
Κάποια στιγμή  μου είχες πει πως συγκινήσε που βλέπεις πως σε αυτή την ηλικία μπορείς ακόμα να κάνεις φίλους αδελφούς.Θυμάσαι τι σου απάντησα;Πως άνθρωποι σαν κι εσένα,μόνο φίλους αδελφούς θα μπορούσαν να έχουν!
Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο.Εσύ ξέρεις!Ένα μεγάλο ευχαριστώ που είσαι φίλη μου αληθινή!
Και όπως σου έχω πει,θα είμαι εδώ για σένα 24 ώρες το 24ωρο!!!"

χρόνια πολλά κοριτσάκι μου!

26 Ιουλίου 2000,μια μέρα πολύ σημαντική για μένα.Μια μέρα που σημάδεψε τη ζωή μουγια πάντα!Κράτησα για πρώτη φορα στα χέρια μου το π΄ρωτο μικρό μου θαύμα,την Κωνσταντίνα!
Το πιο σπουδαίο πράγμα που είχα κάνει μέχρι τότε στη ζωή μου!
Οταν έμαθα πως ήμουν έγκυος,ένοιωσα πολύ ευτυχισμένη και όσο αυτή μεγάλωνε μέσα μου,εγώ ανυπομονούσα να την κρατήσω στην αγκαλιά μου και να της πω πόσο χαρούμενη ήμουν που την είχα!
Ο γιατρός μου είχε δώσει Π.Η.Τ 30/7,αλλά εγώ ήμουν σίγουρη από την αρχή πως θα γεννούσα στις 26/7 και όταν το έλεγα γελούσαν όλοι!Ισως έφταιγε το ένστικτο μου...ίσως το ότι ήθελα να κάνω δ΄ρο στον Δημήτρη για την επέτεια των 5 χρόνων γνωριμίας μας,το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσε μια γυναίκα να κάνει στον άντρα της.Και τα κατάφερα!!!
Ξημερώματα 26/7 και ανήμερα της γιορτής της Αγίας Παρασκευής,στις 6,30 π.μ,κρατούσα επιτέλους στην αγκαλιά μου το πιο όμορφο μωρό του κόσμου!Το δικό μου μωρό!Και ξαφνικά η ζωή μου απέκτησε νόημα!Δεν είναι ότι δεν περνούσα καλά μέχρι τότε,αντιθέτως.απλά τώρα έπρεπε να φροντίζω ένα πλασματάκι που εξαρτιόταν αποκλειστικά από εμένα!
Θυμάμαι την πρώτη φορά που την φέραμε σπίτι,καθόμασταν και την κοιτούσαμε με τις ώρες,λες και θέλαμε να αποτυπώσουμε στο μυαλό μας και την παραμικρή λεπτομέρειά της!
Ηταν ένα παιδί ζωηρό,που έκανε την παρουσία της αισθητή παντού.Και ο καιρός περνούσε,η Κωνσταντίνα μεγάλωνε και μας χάριζε όμορφες στιγμές να θυμόμαστε.Ακόμα μας χαρίζει κι ας έχουν δυσκολέψει τα πράγματα λόγω εφηβείας...
Κάθομαι και την κοιτώ και δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω πως αυτή η κοπέλα που στέκεται απέναντι μου,είναι το ίδιο πλασματάκι που κράτησα πριν από 12 χρόνια!12 χρόνια!!!Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός!
Μεγάλωσε,την βλέπω να κάνει την επανάσταση της και να προσπαθεί να γίνει ανεξάρτητη...μου λείπουν οι στιγμές ξενοιασιάς που περνούσαμε μαζί όταν ήταν μικρή...μου λείπει το άρωμα της που με μεθούσε...μου λείπουν τα μικρά χεράκια της που με αγκάλιαζαν σφιχτά και έλιωνα..
Για μένα όσα χρόνια κι αν περάσουν,θα είναι πάντα το μικρό μου μωρό και η αγκαλιά μου θα είναι πάντα εδώ για αυτήν,έτοιμη να την κλείσει μέσα και να την προστατέψει από ό.τι θελήσει να την βλάψει και να την πικράνει!Και υπόσχομαι να μην αφήσω ποτέ τίποτα και κανένα να την πει ράξει!

Χρόνια σου πολλά κοριτσάκι μου.Σ'αγαπώ πολύ και σε ευχαριστώ που κάνεις τη ζωή μου πιο όμορφη!!!

ένα υπέροχο τριήμερο με μια αγαπημένη φίλη!

Πριν από 1 χρόνο περίπου,είχα την τύχη να αποκτήσω μια πολύ καλή φίλη.Μια συνάδελφο που έμελλε να γίνει ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος!
Ετυχε να πάω μια φορά στην Αθήνα και να με φιλοξενήσει,αλλά ήταν καθαρά για δουλειά,οπότε ψάχναμε την ευκαιρία να βρεθούμε ξανά για να διασκεδάσουμε.Και αυτή η ευκαιρία ήρθε ξαφνικά!Μια μέρα,εκεί που μιλούσαμε στο fb μου λέει η Ειρήνη "αν πάρεις εισιτήρια για τους Duran Duran σου 'ρχομαι!"Αυτό ήταν!Η αφορμή που περιμέναμε!Πήγα αμέσως και αγόρασα τα εισητήρια και άρχισα να μετράω αντίστροφα μέχρι την μέρα που θα ερχόταν στη Θεσσαλονίκη.Οι μέρες κυλούσαν αργά,μέχρι που επιτέλους έφτασε η 6η Ιουλίου και με βρήκε στο αεροδρόμιο να την περιμένω.Επιτέλους σε λίγο θα είμασταν μαζί και θα είχαμε ένα τριήμερο οι δυο μας!Μου φαινόταν απίστευτο.Αν και μιλάμε πολύ συχνά,,γ..νοιωθα ότι είχαμε τόσα πολλά να πούμε!
Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να κανονίσουμε να γνωρίσει τις φίλες μου και να δει από κοντά την τρέλλα τους!Ηπιαμε καφέ,γελάσαμε πολύ και μετά μείναμε οι δυο μας.Συζητήσαμε διάφορα πράγματα μέχρι να έρθει η ώρα της συναυλίας.Και έφτασε η ώρα των Duran Duran.Ενός θρυλικού συγκροτήματος που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έβλεπα από κοντά.Ηταν υπέροχοι!Και η πιο δυνατή στιγμή της βραδιάς ήταν όταν ο Simon πλησίασε το κοινό και του έδινε το μικρόφωνο να τραγουδήσει.Και τότε η Ειρήνη έζησε μια στιγμή που νομίζω πως θα την θυμάται για πάντα!Βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Simon κι αυτός της έδωσε το μικρόφωνο!Χάρηκα τόσο πολύ βλέποντας την ευτυχία στα μάτια της!Στο τέλος της συναυλίας φύγαμε και οι δυο ενθουσιασμένες.
Το Σάββατο λιώσαμε στην ξάπλα και στην συζήτηση.Συζήτηση ουσιαστική,με πολλές εξομολογήσεις και πολλές συμβουλές.Ξέρετε κάποιες φορές δεν έχει σημασία το τι θα σου πει ο άλλος,αλλά είναι αρκετό και μόνο που είναι εκεί και σε ακούει.Και η Ειρήνη είναι πολύ καλή στο να ακούει!Κι ένοιωσα πολύ ήρεμη και πολύ τυχερή που έχω μια τέτοια φίλη!Μια φίλη που παρόλο το γεγονός ότι μας χωρίζουν τόσα χλμ είναι πάντα δίπλα μου!
Μαζί της νοιώθω ότι μπορώ να συζητήσω τα πάντα!Κι αυτό κάναμε.Αφού να φανταστήτε δεν βγήκαμε καθόλου έξω..Δεν το είχαμε ανάγκη άλλωστε.Μας ήταν αρκετό το ότι είμασταν οι δυο μας και τα λέγαμε,γιατί ποιος ξέρει πότε θα το επαναλάβουμε...
Και έφτασε η Κυριακή...η μέρα της αναχώρησης...τα συναισθήματα μου ήταν μπερδεμένα...από την μια στεναχωριόμουν που τελείωσε το τριήμερο και από την άλλη ένοιωθα ευτχισμένη για τις όμορφες στιγμές που έζησα!Ετσι λοιπόν,αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση να το ξανακάνουμε!Το ελπίζω!

Σε ευχαριστώ που είσαι φιλη μου και που με ακούς.Η συζήτηση μαζί σου πάντα με βοηθάει.Και όπως σου έχω ξαναπεί θα είμαι φίλη σου για πάντα και αυτό είναι υπόσχεση!

                     Σάγαπώ πολύ φιλενάδα!!!

Με αφορμή ένα γάμο που έγινε σήμερα στη γειτονιά μου,γύρισα το μυαλό μου 14 χρόνια πριν,25 Απριλίου 1998,στη μέρα του δικού μου γάμου...μια μέρα που την περίμενα πως και πως και μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Μετά από 3 χρόνια σχέσης και αρραβώνα,ένωσα τη ζωή μου με τον άνθρωπο μου,τον Δημήτρη.Ξεκινήσαμε μαζί ένα κοινό ταξίδι στη ζωή,ένα ταξίδι με πολλές δυσκολίες,αλλά κυρίως,πολλές χαρές!
 Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τέλειος γάμος...τι σημαίνει άλλωστε τέλειος;Καθένας αναζητά διαφορετικά πράγματα και στην κοινή ζωή με τον άνθρωπο του απλά προσπαθεί να πετύχει κάποια από αυτά,αν όχι όλα,και κυρίως να είναι ευτυχισμένος.
Παρατηρώ με πόση ευκολία χωρίζουν σήμερα τα ζευγάρια.Με το παραμικρό εγκαταλείπουν την προσπάθεια και πετάνε όλα όσα τους ένωσαν...σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν όταν αγαπάς έναν άνθρωπο,σε μια στιγμή να αλλάζουν τα συναισθήματα σου..."άλλαξε",λένε...άραγε άλλαξε ή απλά εμείς είδαμε στον άνθρωπο αυτό μόνο όσα θέλαμε να δούμε και αγνοήσαμε τα υπόλοιπα;
 Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν διαφορές και διαφωνίες,αλλά αξίζει τόσο εύκολα να τα παρατάμε:Μια σχέση,όποια μορφή κι αν έχει,θέλει προσπάθεια και από τους δύο,θέλει συζήτηση,κατανόηση,εμπιστοσύνη και κυρίως θέλει αγάπη!
Η αγάπη δεν είναι δεδομένη.Αν την παραμελήσεις αρχίσει να φθείτεται,να ξεθωριάζει...Κι αν αγαπάς κάποιον,πώς μπορεί αυτή η αγάπη να τελειώνει;Ναι,ο έρωτας φεύγει,σβήνει κάποια στιγμή,αλλά πιστεύω πως αυτό που μένει είναι πιο δυνατό και πιο ανθεκτικό στα προβλήματα.
Δεν προσπαθώ να το παίξω ειδική ή εξπέρ στο θέμα του γάμου,άλλωστε κι εγώ έκανα και κάνω συνεχώς λάθη...και υπήρξαν φορές που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω,αλλά μετά από συζήτηση και κοινές αποφάσεις έμεινα να το παλέψω.Αυτό δεν είναι αγάπη;Nα μένεις και να προσπαθείς ή μάλλον να μένετε και να προσπαθήτε για το καλύτερο,μαζί,σαν μια γροθιά ενωμένοι!
Θα υπάρξουν σίγουρα στιγμές που θα αισθανθείς πως δεν είσαι ευτυχισμένος,θα νοιώσεις απογοητευμένος...αν το δεις καλύτερα όμως θα διαπιστώσεις πως κάτι έχεις κάνει λάθος κι εσύ...
Σε λίγες μέρες συμπληρώνω 17 χρόνια μαζί με τον Δημήτρη,από τα οποία τα 14 παντρεμένοι!Και μέσα σ'αυτά τα χρόνια έζησα μεγάλες χαρές,κυρίως τον ερχομό των κοριτσιών μου!Ακόμα κι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν,ξέρω πως είναι δίπλα μου και με στηρίζει(κι ας μου σπάει τα νεύρα κάποιες φορές).
Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε να τα γράψω αυτά σήμερα...ίσως ο γάμος που σας έλεγα...΄'ισως γιατί απλά τα σκεφτόμουν και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας...

τα κοριτσάκια μου μεγάλωσαν!

Σήμερα έκλεισαν και επίσημα τα σχολείαΤα παιδιά μας(μαζί κι εμείς)είναι πλέον ελεύθερα ν'απολαύσουν το καλοκαίρι.Τέλος  το άγχος του διαβάσματος και το τρέξιμο των φροντηστηρίων.
 Τα συναισθήματα μου είναι λίγο ανάμεικτα.Από τη μια χαίρομαι που θα σταματήσει το πρωινό ξύπνημα και η γκρίνια και από την άλλη νοιώθω συγκινημένη γιατί αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή την κοριτσιών μου!
Η Κωνσταντίνα θα πάει πια γυμνάσιο!Θεέ μου!Πόσο γρήγορα μεγάλωσε αυτό το παιδί!Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη φορά που την κράτησα στα χέρια μου.Ενα πλασματάκι τόσο δα που το κοιτούσα κι έλιωνα!Ενα παιδί,πολύ δύσκολο μεν,αλλά πολύ υπέροχο.Αναπολώ τα χρόνια που ήταν μικρή και θυμάμαι όλες τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισε.

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που την πήγα στο σχολείο.Ξεκινούσε το μακρύ ταξίδι της μόρφωσης κι εγώ,περήφανη μάνα,την έβλεπε να διεκδικεί το δικαίωμα της να γίνει μέλος της κοινωνίας...
Απ'όλα τα σχολικά της χρόνια όμως,μια στιγμή θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου.Η στιγμή που οι δ΄΄ασκαλοι της αποχαιρετούσαν εκείνη και τους συμμαθητές της και τους εύχονταν καλή σταδιοδρομία στο γυμνάσι.Γυμνάσιο!Ακόμα δεν το χωράει ο νους μου...τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα...την βλέπω να μεγαλώνει και να γλυστράει από τα χέρια μου.Γίνεται γυναίκα πια,αλλά όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι πάντα το μωρό μου!Εχουμε μεταξύ μας μια σχέση αγάπης και μίσους...μια σχέση τόσο δυνατή που ελπίζω να κρατήσει για πάντα!

Και από την άλλη,είναι η Στέλλα.Τέλος πια το νηπιαγωγείο.Τέλος τα παιχνίδια και τα τραγούδια.Θα πάει στο δημοτικό!Του χρόνου θα έχω δλυο πρωτάκια!Ξέρω πως μ'αυτή δεν θα έχω πρόβλημα μιας και είναι ένα τελείως διαφορετικό παιδί...μεγάλωσε κιι αυτή...μου φαίνεται απίστευτο!

Αχ,τα κοριτάκια μου μεγάλωσαν και μαζί τους μεγάλωσα κι εγώ.Ωρίμασα,έγινα καλύτερος άνθρωπος,ένοιωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα και εύχομαι να συνεχίσω να τα νοιώθω!Προσπαθώ ν'αποτυπώνω κάθε στιγμή που είμαστε μαζί.Στιγμές που ζεις μόνο μια φορά,αλλά μένουν στο μυαλό σου για πάντα!Κι αυτές οι στιγμές είναι που σου δίνουν κουράγιο και δύναμη να συνεχίσεις όταν αισθάνεσαι πως φτάνεις στο τέρμα!
Κοριτσάκια μου!Σας ευχαριστώ που ήρθατε στη ζωή μου και την κάνατε πιο όμορφη!Μεγαλώσατε πολύ,αλλά γιαμένα θα είστε πάντα τα μωράκια μου και θα προσπαθώ να σας προστατεύω.

Σας αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο!!!

Τον τελευταίο καιρό,έχω πολλά νεύρα και με το παραμικρό γίνομαι έξαλλη.Ξεσπαω στα παιδιά μου,στον άντρα μου...θέλω να φεύγω από το σπίτι,έστω και για λίγο...να μένω μόνη με τις σκέψεις μου...
Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι εδώ και 6 μήνες είμαι άνεργη και μένω στο σπίτι.Για 14 χρόνια είχα μάθει να δουλεύω και να εκτονώνω την ενέργειά μου εκεί και τώρα νοιώθω κάπως "άχρηστη"...
Ομολογώ πως θυμώνω με τον εαυτό μου που χάνω την ψυχραιμία μου και που αφήνω μικροκράγματα να με ρίχνουν ψυχολογικά...αισθάνομαι όμως πως λίγοι είναι αυτοί που με καταλαβαίνουν αυτή τη στιγμήκαι πως έχω παραμελήσει τον εαυτό μου κάνοντας πράγματα για τους άλλους...Εχω χάσει την υπομονή και την αντοχή μου,αισθάνομαι κουρασμένη και απογοητευμένη από εμένα...
Σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να κρατηθούν οι ισορροπίες σε ένα σπίτι όταν υπάρχει το μεγάλο προβλημα της εποχής μας,η ανεργία.Και μπορεί στην αρχή να είναι όλα καλά μιας και περνάτε χρόνο μαζί,κάτι που είχατε να κάνετε καιρό,αλλά στην συνέχεια τα πράγματα αλλάζουνΓιατί δυστυχώς οι απαιτήσεις της ζωής συνεχώς αυξάνουν και το άγχος σε εγκλωβίζει,σε πνίγει...
Σήμερα όμως έχω πραγματικά πεισμώσει!Βαρέθηκα να είμαι ο σάκος του μποξ που όλοι ξεσπούν επάνω του!Είμαι πολύ πιο δυνατή και ήρθε η ώρα να αφήσω τον εγωισμό μου και να διορθώσω κάποια πράγματα!
Πρώτα από όλα,πρέπει να φτιάξω την σχέση με την μεγάλη μου κόρη.Πρέπει να την κάνω να καταλάβει πόσο πολύ την αγαπώ και πως δεν θα έκανα τίποτα για να την πληγώσω.Είναι ένα κορίτσι που μπαίνει στην εφηβεία και που με έχει βάλει στο μικροσκόπιο,προσπαθώντας ν'ανακαλύψει όλα μου τα ελλαττώματα! Κι εγώ,όπως πάντα, αντιδρώ τις περισσότερες φορές υπερβολικά...Πρέπει όμως νάλλάξω τρόπο και να την κάνω να καταλάβει πως είμαι δίπλα της κι όχι απέναντί της!

Μετά,σειρά έχει ο άντρας μου.Ολα αυτά που περάσαμε εδώ και 17 χρόνια,μας έχουν δέσει τόσο πολύ που είναι κρίμα ν'αφήνουμε μικροπράγματα να μας επιρρεάζουν και να μπαίνουν ανάμεσά μας!

 Υστερα είναι η μικρή...μ'αυτήν δεν έχω να διορθώσω κάτι...Απλά πρέπει να την βοηθήσω να έχει υπομονή στις δύσκολες φάσεις που περνάμε...

Και τέλος,πρέπει ν'αρχίσω ν'ασχολούμε λίγο και με μένα,κάτι που έχω αρχίσει να κάνω τελευταία.Βγαίνα με φίλες που με κάνουν να γελώ και να περνάω καλά.Εφτιαξα το blog μου για να βγάζω από μέσα μου αυτά που αισθάνομαι και τις σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου.Και έχω και κάτι να περιμένω!μια συναυλία που ούτε φανταζόμουν πως θα παρακολουθούσα και ένα θεότρελλο,ελπίζω,Σαββατοκύριακο με μει πολύ καλή φίλη!

 Ηρθε ο καιρός να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου!!!

      Είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω!!! 

"ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΙΣ ΚΟΡΕΣ ΜΟΥ"

Αγαπημένα μου κοριτσάκια,
  
  ξέρετε πως είστε ό,τι πιο σημαντικό έχω καταφέρει στη ζωή μου.Εσείς μου δίνεται δύναμη να αγωνίζομαι και να προχωρώ στο δύσκολο δρόμο της ζωής.
για σας παλεύω καθημερινά να κάνω ό,τι μπορώ για να είστε ευτυχισμένες.
  Γνωρίζω ότι κάνω λάθη στην προσπάθεια μου να σας μεγαλώσω σωστά.Το να είσαι μητέρα δεν έχει οδηγίες για να διαβάσεις.Τ ομαθαίνεις σιγ΄σ σιγά.Στο μαθαίνουν καθημερινά τα παιδιά σου.,Αυτά σου δείχνουν τον τρόπο.
  Νοιώθω πολύ ευλογημένη που σας απέκτησα και ευχαριστώ καθημερινά το Θεό γι'αυτό.Ακόμα κι όταν χάνω τον έλεγχο,να ξέρετε πως σας αγαπώ και πως θα έδινα και τη ζωή μου για σας.
  Θέλω να είστε πάντα αγαπημένες και ευτυχισμένες.Η αδελφική αγάπη είναι πολύ δυνατή και τα νικάει όλα.μπορεί τώρα που είστε μικρές να μαλώνετε και να διαφωνήτε,αλλά όταν μεγαλώσετε θα καταλάβετε πόσο ανάγκη έχετε η μία την άλλη.
  Σε όλες τις καλές ή άσχημες στιγμές να είστε ενωμένες.Να δύνετε δύναμη η μία στην άλλη.Η χαρά όταν μοιράζεται πολλαπλασιάζεται και η λύπη διαιρείται!!! Κι εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σας να σας προστατεύω,να σας συμβουλεύωκαι κυρίως να σας αγαπώ.
κι όταν κάποια στιγμή εγώ θα έχω φύγει από κοντά σας,θα ξέρω πως δεν θα είστε μόνες.Πως θα είστε ενωμένες και αγαπημένες και θα χαμογελώ...
  
          Να ξέρετε πως σας αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο!!!

                       Με αγάπη,η μαμά σας!

Η γιορτή της μητέρας

Αύριο είναι η γιορτή της μητέρας.Μια μέρα αφιερωμένη αποκλειστικά και μόνο σ'αυτήν.Ετσι λοιπόν,τα μικρά μας,μας ετοίμασαν μια μικρή γιορτή στο νηπιαγωγείο.
Αφού είπαν τα ποιήματά τους,μας φώναξαν μία μία και το παιδί κοιτώντας στα μάτια τη μαμά του της έδωσε μια καρδιά και της είπε:
            "Τα χέρια μου θα απλώσω
              και δώρο θα σου δώσω,
              μ'όλη μου την καρδούλα
              γλυκιά μου μητερούλα"
Η συγκίνηση ήταν μεγάλη.Είναι πολύ όμορφο να ακούς από το παιδί σου τόσο όμορφα λόγια.
οταν μάλιστα κάθε παιδί αγκάλιασε την μαμά του και μας είπαν ένα τραγούδι,κοιτούσα συνεχώς τη Στέλλα και ένοιωθα η πιο ευτυχισμένη μαμά στον κόσμο!
Μας είχαν ετοιμάσει γλυκά,χυμούς και πιτάκια για να μας κεράσουν.Και ύστερα μας έδωσαν το δώρο μας.Ενα κρεμαστό για το λαιμό με το αρχικό μας γράμμα.Ενα πανέμορφο δώρο που το φόρεσα αμέσως!
Στο τέλος καθίσαμε όλοι μαζί στην παρεούλα,όπως αποκαλούν το μέρος που κάθονται και συζητάνε,και η δασκάλα ρωτούσε τα απιδιά γιατί αγαπάνε τη μαμά τους.Οταν έφτασε η σειρά της Στέλλας εκείνη απάντησε "γιατί φροντίζει για το καλό μας"!Αχ,το κοριτσάκι μου!!!
Οταν γυρίσαμε στο σπίτι,το μυαλό μου γυρνούσε συνέχεια στη γιορτή τους.Μια όμορφη και ζεστή γιορτούλα αφιερωμένη σε μας τις μητέρες τους.
Αύριο ιορτάζουμε όλες οι μητέρες του κόσμου.Μια γιορτή που χωρίς αυτά δεν θα υπήρχε!Το να είσαι μαμά είναι η πιο μεγάλη χαρά στη ζωή,αλλά και η πιο μεγάλη ευθύνη.Οταν κοιτάζω τα κοριτσάκια μου,δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτά τα πλασματάκια είναι δικά μου.Δυο πλασματάκια που δημιουργήθηκαν από πολύ αγάπη.Δυο πλασματάκια που γέμισαν τη ζωή μας και την καρδιά μας!
Προσπαθώ να φωτογραφίσω με το μυαλό μου την κάθε στιγμή που περνάω μαζί τους και να την κρατήσω για πάντα γιατί τα άτιμα μεγαλώνουν πολύ γρήγορα!Κάθομαι και τις κοιτάζω όταν κοιμούνται.Δυο αγγελάκια που ο Θεός με ευλόγησε να αποκτήσω και που δεν θα σταματήσω να τον ευχαριστώ γι'αυτό.Δυο πλασματάκια που όταν μου λένε "σ'αγαπώ μανούλα" νοιώθω να λιώνω!
Προσπαθώ να γίνω όσο καλύτερη μητέρα μπορώ γι'αυτά.Το ξέρω πως δεν μπορώ να γίνω τέλεια,άλλωστε υπάρχει η τέλεια μαμά;
Αύριο είναι η επίσημη γιορτή της μητέρας,αλλά εγώ χάρη στα κοριτσάκια μου γιορτάζω κάθε μέρα!!!

                χρόνια πολλά σε όλες τις μανούμες!

                           χρόνια πολλά στη δική μου μαμά!!!

αγάπη είναι...

Αγάπη,μια μικρή λέξη,αλλά ένα τεράστιο συναίσθημα!Ενα συναίσθημα που όταν το νοιώσεις σε γεμίζει με οξυγόνο και όνειρα.Αγαπώ σημαίνει ζω,κλαίω,γελάω,δίνω χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα.Δυο ψυχές ενώνονται σε μία.Ενα συναίσθημα που χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να πετύχει και να κρατήσει...
Σε μια σχέση υπάρχουν δύο άτομα με διαφορετικό τρόπο ζωής,που προσπαθούν να χτίσουν μια γέφυρα για να συναντηθούν στη μέση της.Να περπατήσουν πιασμένοι χέρι χέρι στην δύσκολη ανηφόρα της ζωής.Και σ'αυτή την πορεία,γίνονται πολλά λάθη που πρέπει να αναγνωρίσεις για να μην τα ξανακάνεις.
Η αγάπη και ο έρωτας για μένα είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.Ο έρωτας είναι πιο πολύ σωματικός,ενώ η αγάπη έχει να κάνει με την ψυχή και την προσωπικότητα του άλλου.Οταν φύγει ο έρωτας,μένει η αγάπη που μεγαλώνει μέρα με την μέρα.Αν όμως φύγει η αγάπη,τότε τίποτα δεν μπορεί να την αντικαταστήσει.
Σίγουρα τέλειος σύντροφος δεν υπάρχει.Υπάρχει όμως αυτός που θα σε κάνει να νοιώσεις ευτυχισμένος.Αυτός που θα είναι δίπλα σου στα καλά και στα άσχημα.Και αυτόν τον άνθρωπο δεν θα πρέπει να τον θεωρείς δεδομένο.Θα πρέπει καθημερινά να παλεύεις να τον ξανακερδίσεις δείχνοντάς του την αγάπη σου με πράξεις.
Με το πέρασμα των χρόνων μπορεί να νοιώσεις κάποια απογοήτευση,ότι κάτι δεν πάει καλά,ότι υπάρχει μια εγκατάλειψη.Αν όμως κάτσεις και σκεφτείς όλα όσα αυτός σου άνθρωπος σου πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια,όλες εκείνες τις στιγμές και τα δυνατά συναισθήματα που σε έκανε να νοιώσεις,τότε μάλλον θα αλλάξεις γνώμη.
Και όταν θα φτάσετε μαζί στο τέλος της ανηφόρας,θα ξέρεις ότι αγάπησες και αγαπήθηκες πραγματικά!
  Γιατί κάθε άνθρωπος αξίζει να αγαπηθεί...
      και κάθε άνθρωπος θα πρέπει να μπορεί να αγαπήσει... 

"ΣΥΓΝΩΜΗ"

"Συγνώμη",μια λέξη τόσο εύκολη,μα και τόσο δύσκολη συγχρώνως!Μια λέξη που την λέμε με το παραμικρό,αλλά όταν πρέπει πραγματικά να την πούμε,τότε το στόμα μας κλείνει...
Πόσες φορές δεν πληγώσαμε κάποιον και ενώ ξέραμε πως φταίμε,αρνηθήκαμε πεισματικά να ζητήσουμε συγνώμη;Η αλήθεια είναι πως όταν ζητάμε συγνώμη,δεν ζητάμε από τον άλλο να ξεχάσει.Του ζητάμε απλά να το αφήσει πίσω και να μας δώσει μια ευκαιρία να επανορθώσουμε.
Του δείχνουμε ότι πραγματικά μας ενδιαφέρει η σχέση μας μαζί του και πως αναγνωρίζουμε ότι κάναμε λάθοσ.Γιατί θα πρέπει να αφήνουμε τον εγωισμό μας να μας κρατάει πίσω;γιατί θα πρέπει το συγνώμη να είναι τόσο δύσκολο;Το λέει άλλωστε και το τραγούδι "sorry seems to be the hardest word"!!!
Οταν σκέφτομαι πόσα πράγματα έκανα λάθος,πόσα λόγια είπα που πλήγωσαν ανθρώπους που αγαπώ,πόσα συγνώμη δεν ζήτησα και μετάνοιωσα γι'αυτό...μπορεί να μην μπορώ να διορθώσω το παρελθόν,μπορώ όμως να φτιάξω το παρόν για να έχω μέλλον!
Κανείς δεν είναι τέλειος,πόσο μάλλον εγώ!Είμαι εγωίστρια και αυτό πολλές φορές μου βγήκε σε κακό.Κι άλλες τόσες δεν ζήτησα συγνώμη,ενώ έφταιγα,νοιώθωντας έτσι ένα μεγάλο βάρος μέσα μου...και δεν σας κρύβω πως είναι αρκετές οι φορές που δίστασα να συγχωρήσω...
Και τι κατάφερα μ'αυτό;Να δημιουργήσω ένα κλίμα δυσφορίας και εκνευρισμού.Ναι κάνω λάθη και πληγώνω,άθελα μου,ανθρώπους και δεν νοιώθω τέλεια μ'αυτό.Μακάρι να είχα την δύναμη να ζητήσω συγνώμη.Το σίγουρο όμως είναι ότι χρωστάω μια μεγάλη συγνώμη στα εξής άτομα:
  Στην Κωνσταντίνα,γιατί στην προσπάθεια μου να γίνω καλύτερη μητέρα γι'αυτήν καταφέρνω το αντίθετο...
  Στον Δημήτρη,γιατί αντιδρώ υπερβολικά και τον ταλαιπωρώ
  Σε μένα, γιατί δεν με πίστεψα όσο θα έπρεπε... 

Προβληματισμοί μιας άνεργης μητέρας...

Εδώ και κοντά 4 μήνες είμαι άνεργη μετά από 14 χρόνια συνεχώμενης εργασίας...Σε μια περίοδο που ένοιωθα πως είχα φτάσει στα όρια μου και χρειαζόμουν επειγώντως να φύγω...
Ηρέμησα πολύ στο σπίτι.Οι στιγμές που μου έδωσαν τα παιδιά μου ήταν το φάρμακο μου.Είχαν στερηθεί την παρουσία μου και τώρα την αναπληρώνω με το παραπάνω.γιατί δουλειά ελπίζω πως κάποια μέρα θα βρω,αλλά τα παιδιά μου δεν θα ξαναγίνουν μικρά και γι'αυτό φροντίζω να παίρνω από αυτά όσο πιο πολλά πράγματα μπορώ.
οταν δούλευα έψαχνα να βρω λίγο χρόνο για μένα.Από το πρωί που ξυπνούσαμε έτρεχα ως το βράδυ.Ημουν κάτι σαν την Μαίρη Παναγιωταρά,μια εργαζόμενη μητέρα,μια καλή νοικοκυρά. Και τώρα απολαμβάνω την παρουσία των παιδιών μου.Το άρωμά τους,τις απορίες και τους προβληματισμούς τους,το μεγάλωμά τους...
Ποτέ δεν ήμουν η γυναίκα του σπιτιού και ούτε φυσικά σκοπεύω να γίνω.Θέλω να πιάσω δουλειά,από την μια για να αισθάνομαι ότι κάτι προσφέρω και από την άλλη,και αυτό είναι το σημαντικότερο,για να διατηρίσω ανέπαφη τη ζωή των παιδιών μου.
Δυστυχώς,όπως οι περισσότεροι γνωρίζεται,τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.Προσπαθούν να μας κάνουν ζωντανούς-νεκρούς,ανθρώπους άβουλους και αναίσθητους σαν αυτούς.Κοιτάξτε γύρω σας,πόσοι άνθρωποι χαμογελάνε;Λες και μας νάρκωσαν.λες και δεν έχουμε τίποτα για να είμαστε ευτυχισμένοι.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!!!
Εχουμε πάρα πολλά.Πρώτα απ'όλα έχουμε την υγεία μας.Μετά έχουμε την οικογένειά μας και τα παιδιά μας και αν αυτό δεν είναι σπουδαίος λόγος για να είμαστε ευτυχισμένοι τότε ποιος είναι;Για σκεφτείτε λίγο,αξίζει να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και να παραδινόμαστε στο έλεος τους;
Ναι,είμαι μια άνεργη μητέρα,αλλά δεν εγκαταλείπω.Είμαι ζωντανή,έχω όνειρα και θα πολεμήσω γι'αυτα!Το χρωστάω στα παιδιά μου.Το χρωστάω σε μένα.Το χρωστάω σε σας!
Και μπορεί κάποιες φορές να με παίρνει από κάτω,αλλά αρκεί μια ματιά στα κοριτσάκια μου για να πάρω δύναμη και να σηκωθώ.Δεν θα τους αφήσω να με καταστρέψουν όπως κατάστρεψαν την χώρα μας!!!

Για άλλη μια φορά νοιώθω την ανάγκη να μιλήσω για τις φίλες μου.Άτομα που μπήκαν στη ζωή μου ξαφνικά και ελπίζω να μείνουν για πάντα!
Πάντα έκανα εύκολα παρέες,ήμουν ανοιχτή στους ανθρώπους.Δύσκολα όμως κολλούσα με κάποιους και ακόμα πιο δύσκολα ανοιγόμουν σ'αυτούς και έλεγα πράγματα για μένα.ηθελα να τα κρατάω για μένα,ένοιωθα σίγουρη μόνο με τον εαυτό μου και αυτός ήταν και ο καλύτερος φίλος μου.
πριν από λίγους μήνες πέρασα μια δύσκολη περίοδο που με έφτασε στα όρια μου.Ενοιωθα πολύ πιεσμένη ψυχολογικά και ήμουν έτοιμη να κάνω μπαμ...ή μάλλον έκανα αναστατώνοντας τη ζωή μου και τους ανθρώπους που αγαπούσα και μ'αγαπούσαν.Δεν μπορούσα ν'απολαύσω τις μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας.
Είχα όμως κοντά μου τις φίλες μου,που μου στάθηκαν και με 'ακουγαν.Κοπέλες που δέθηκα μαζί τους καιεξομολογήθηκα πράγματα για μένα που ποτέ δεν πίστευα πως θα έλεγα σε κάποιον.κοπέλες που είναι απλές και αληθινές(ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ).
με κάποιες από αυτές δέθηκα περισσότερο.αλλωστε είναι λογικό κάποια άτομα να ταιριάζουν περισσότερο,λες και βρίσκεις μια αδελφή ψυχή!Ευτυχώς βρισκόμαστε καθημερινά και τα λέμε,γελάμε ή κάποιες φορές κλαίμε...
Εχω όμως και μια πολύ καλή φίλη που δυστυχώς η απόσταση δεν μας επιτρέπει να βρισκόμαστε.Μια φίλη που ποτέ δεν πίστευα πως θα αποκτούσα μέσα από το χώρο εργασίας μου και που νοιώθω πολύ τυχερή που μπήκε στη ζωή μου!
Υπάρχουν τόσσα πολλά που θα μπορούσα να πω για όλες.Η καθεμιά έχει και κάτι ξεχωριστό και η καθεμιά μου δίνει και κάτι ξεχωριστό!Νοιώθω πολύ τυχερή που τις γνώρισα.Και θέλω να ξέρουν πως θα είμαι πάντα εδώ για αυτές όποτε με χρειαστούν.Και μπορεί να μην έχω πάντα μια λύση να τους δώσω,αλλά πάντα θα έχω έναν ώμο να κλάψουν αν θελήσουν και να κλάψω κι εγώ μαζί τους!

        Σας ευχαριστώ όλες που είστε φίλες μου και που μ'ανέχεστε.

                                        Σας αγαπώ πολύ!


                                                Η παντοτινή σας φίλη,Βάσω.

Σχέση μητέρας-κόρης

Η πιο σημαντική σχέση στη ζωή μου είναι αυτή με τις κόρες μου!Μια σχέση αγάπης και λατρείας που προσπαθώ όσο μπορώ να την εξελίσσω και να την βελτιώνω.
Ανάμεσα στη μητέρα και στην κόρη της υπάρχει ένας ισχυρός δεσμός που τις κρατάει ενωμένες μέχρι το τέλος,παρά τις πολλές φάσεις και εντάσεις που υπάρχουν...
Ετσι λοιπόν,η δική μου σχέση με την μεγάλη μου κόρη,είναι στην φάσει που οι εντάσεις είναι καθημερινές.Βλέπεται μπαίνει στην εφηβεία και ξαφνικά ό,τι κι αν πω είναι λόγος για καβγά, ό,τι κι αν κάνω είναι λάθος... Κταλαβαίνω πως είναι μια δύσκολη περίοδος και πρέπει να κάνω υπομονή,αλλά το να συνυπάρχεις με μια έφηβη δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο...
Πάντα υπήρχε μια ένταση μεταξύ μας και σίγουρα την πιο μεγάλη ευθύνη γι'αυτό την έχω εγώ.Εκανα το λάθος που κάνουν αρκετές μητέρες...είδα την σχέση μας ανταγωνιστικά...προσπαθούσα να της δείξω πως εγώ είμαι η αρχηγός και έπρεπε να μ'ακούει...και κάπου εκεί φαίνεται πως έχασα το παιχνίδιγιατί σταμάτησα ν'ακούω εγώ εκείνη...
Ηταν πάντα ένα πολύ δύσκολο παιδί,με νεύρα και με γκρίνια και αυτό με κούρασεπολύ...και δυστυχώς της το έδειξα...ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ!!!
Τώρα προσπαθώ από την αρχή να το διοεθώσω και ελπίζω να μην είναι αργά!Θέλω να της δείξω πως είμαι εδώ γι'αυτήν,πως μπορεί να μ'εμπιστευτεί,πως το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να είναι ευτυχισμένη!
Και όπως είπε και ο Oscar Wilde "τα παιδιά αρχικά αγαπούν τους γονείς τους.Μεγαλώνοντας τους κρίνουν και κάποιοες φορές τους συγχωρούν"!!!
Ελπίζω να με συγχωρέσει...

Θα είμαι πάντα εδώ για σένα κοριτσάκι μου,στα καλά και στα άσχημα,έτοιμη να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω πόσο πολύ σ.αγαπάω...

όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε!

¨Ερχονται στιγμες που όλοι μας πρέπει να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις...αποφάσεις που θα επιρρεάσουν την ζωή μας αλλά και των γύρω μας.
Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε πως πνιγόμαστε,πως δεν αντέχουμε άλλο τις καταστάσεις και τα προβλήματα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά;Που θελήσαμε να τα δώσουμε όλα μια κλωτσιά και ν'αλλάξουμε πορεία,ώστε να νοιώσουμε ελεύθεροι;
και αναφέρομαι σε όλους τους τομείς,προσωπικούς αλλά και επαγγελματικούς.Όταν αισθάνεσαι πως καταπατήτε η ψυχική σου ηρεμία,τότε πρέπει να κάνεις την επανάσταση σου!Πρώτα απ'όλα για σένα!Είναι πολύ ψυχοφθόρο να καταπιέζεσαι και να υπομένεις κάτι που μει΄νει εσένα και την προσωπικότητα σου...
Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που το τελευταίο πράγμα που την ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπος.Κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τον εξευτελίζει και να τον φέρνει στα όρια του...Δεν σας κρύβω πως αρκετές φορές σήκωσα τα χέρια ψηλά και ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω.Όταν όμως κοιτάζω τα δυο μικρά μου πλασματάκια,τότε παίρνω δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω!
Κι έτσι πρέπει να κάνουμε όλοι!Το χρωστάμε σ'αυτά!Γι'αυτά πρέπει να παλέψουμε με νύχια και με δόντια να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία όπου θα μπορούν να δημιουργήσουν και να εξελλιχθούν!
Ξέρω πως αυτό είναι δύσκολο,αλλά όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.Για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να απολαμβάνουμε την Ελλάδα που κάποτε είχαμε,την Ελλάδα για την οποία ήμασταν περ'ηφανοι!
Η κρίση είναι μεγάλη και μας επιρρεάζει όλους μας ή τους περισσότερους από εμάς.Αρχίσαμε να χάνουμε το μόνο πράγμα που δεν έχει φορολογηθεί ακόμα,το χαμόγελό μας!Δεν πρέπει να αφήσουμε να μας το κάνουν αυτό!Κοιτάξτε γύρω σας και είμαι σίγουρη πως θα βρήτε τουλάχιστον ένα καλό λόγο να χαμογελάσετε.Εγώ έχω δύο,την Κωνσταντίνα και την Στέλλα και γι'αυτές υπόσχομαι να προσπαθήσω!Εσείς τι λέτε;Θα δώσετε αυτήν την υπόσχεση μαζί μου;

                 ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ!!!

Λάθη γονέων!

Ολοι μας κάνουμε λάθη σαν γονείς.Είναι κάτι που δεν μπορούμε να τ'αποφύγουμε.Βλέπετε γονέας δεν γεννιέσαι,αλλά γίνεσαι.Μαθαίνεις μέσα από τα παιδιά σου και εξελίσσεσαι!Μαζί τους εμπλουτίζεις τις γνώσεις και τις εμπειρίες σου!
Εχω διαβάσει πολλά βιβλία σχετικά με τις σχέσεις γονέων-παιδιών.Λένε πολλά πράγματα και σου δείχνουν τρόπους να ενεργείς,αλλά στην πράξη είναι δύσκολο ν'ανταπεξέλθεις πάντα...
Σίγουρα έχω κάνει πολλά λάθη σαν μητέρα,λάθη που θα μπορούσα ν'αποφύγω...για ένα λάθος μου όμως μετανοιώνω περισσότερο απ'όλα...το ότι παραμέλησα άθελα μου την Κωνσταντίνα....
Θυμάμαι όταν γεννήθηκε ήμουν η πιο ευτχισμένη γυναίκα στον κόσμο!Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν αυτή και της ήμουν απόλυτα αφοσιωμένη.Επαιζα με τις ώρες μαζί της,κυλιόμουν στα πατώματα,την αγκάλιαζα και την φιλούσα συνέχεια!Κι αν και ήταν ένα πολύ δύσκολο παιδί,εγώ έκανα ότι μπορούσα για να χαμογελάει και να είναι ευτυχισμένη.
Και μετά ήρθε στην ζωή μας η Στέλλα.Ενα μωρό που επιθυμούσα τόσο πολύ και η μοίρα άργησε να μου φέρει.Και κάπου εκεί νομίζω πως έχασα την μπάλα...Επεσα με τα μούτρα πάνω της,παίνευα ό.τι κι αν έκανε,έλεγα παντού πόσο καλό παιδί είναι.Και "ξέχασα",αν μπορεί κανείς να ξεχάσει,πως είχα κι ένα δεύτερο παιδί που με χρειαζόταν!Που,αν και μεγαλύτερη,εξακολουθούσε να έχει ανάγκη την μαμά της.Κι εγώ,αντί να είμαι εκεί,την μάλωνα συνεχώς και θεωρούσα πως επειδή είναι μεγαλύτερη,έπρεπε να φέρεται και σαν μεγάλη!Πόσο λάθος έκανα!
Ευτυχώς,αν και αργά,κατάλαβα το λάθος μου και προσπαθώ να το διορθώσω.Και νομίζω πως τα πράγματα πηγαίνουν καλά και ελπίζω να φτιάξουν ακόμα περισσότερο,ειδικά τώρα που μπαίνει στην εφηβεία και με χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά!
Εμαθα μέσα από τα λάθη μου και προσπαθώ να μην τα επαναλάβω.Γιατί τα παιδιά μου είνα η ζωή μου και τα λατρεύω και τα δύο το ίδιο,Και όπως πολύ σωστά μου είπε μια πολύ καλή φίλη"η αγάπη ανάμεσα στα δύο παιδιά δεν μοιράζεται,απλά πολλαπλασιάζεται"!Κι έχει απόλυτο δίκαιο!
Καλά είναι λοιπόν,κάπου κάπου,να κάνουμε τον απολογισμό μας σαν γονείς,να βλέπουμε τα λάθη μας,να τα παραδεχόμαστε και να ζητάμε συγνώμη από τα παιδιά μας!

                  Εγώ το έκανα και μου βγήκε σε καλό!!!

χρόνια πολλά κοριτσάκι μου!

11/02/2006!
Σαν σήμερα ήρθε στον κόσμο το δεύτερο μικρό μου θαύμα,η Στέλλα.Και μπορεί να ήταν η δεύτερη φορά που θα γινόμουν μητέρα,αλλά η αγωνία μου και ο ενθουσιασμός μου ήταν ο ίδιος και ίσως μεγαλύτερος!
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την στιγμή που την κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου.Τόσο μικρή και τόσο εύθραστη,το μικρό μου δημιούργημα που άργησε λίγο,αλλά ήρθε!

Κάθε τι που έκανε ήταν σαν να το ζούσα πρώτη φορά!και από μια άποψη το ζούσα,αν σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά που έκανε η Κωνσταντίνα πρώτη φορά,εγώ τα έχασα μιας και ήμουν στη δουλειά.Οχι πως στην Στέλλα δεν δούλευα,απλά ήμουν τυχερή και ήμουν εκεί,στα πρώτα λογάκια,στα πρώτα αρκουδίσματα,στα πρώτα της βήματα!
Από μικρή την φώναζα "γατάκι"γιατί όλη την ώρα έτριβε το μαγουλάκι της στο δικό μου και αυτό είναι κάτι που το κάνει ακόμα!Κάθομαι και την κοιτάω...σκέφτομαι πόσο γρήγορα μεγάλωσε...και την βλέπω να διεκδικεί τον χώρο της και την ανεξαρτησία της!
Είναι ένα πολύ ήρεμο παιδί,ευγενικό και ευαίσθητο.Συγχρώνως όμως έχει κάτι που με κάνει να πιστεύω πως θα τα καταφέρει μια χαρά στη ζωή της κι εγώ θα είμαι εκεί να την βοηθήσω όσο μπορώ.

 Κοιτάζοντας τα παιδιά μου σκέφτομαι πως κάτι καλό θα έκανα στη ζωή μου για να μ'αξιώσει ο Θεός να τ'αποκτήσω.Και μπορεί να γίνομαι κουραστική που μιλάω συνέχεια γι'αυτά,αλλά είναι το πιο σημαντικό πράγμα που υπάρχει στη ζωή μου και σίγουρα εσείς οι μανούλες με καταλαβαίνετε απόλυτα.Σήμερα λοιπόν που η Στέλλα κλείνει τα 6 της χρόνια,μαζί με όλες τις υπόλοιπες ευχές που θα πάρει,θέλω κι εγώ να της ευχηθώ μέσα από εδώ:

       "Αγάπη μου,κοριτσάκι μου,χρόνια σου πολλά και καλότυχα.Εσύ κι η αδελφή σου είστε το φως που ζεσταίνει την καρδιά και την ζωή μου.Εύχομαι να είσαι πάντα γερή και δυνατή.Στη ζωή σου θα βρεις πολλά εμπόδια,αλλά δεν σε φοβάμαι.Είσαι μαγκάκι εσύ και θα τα καταφέρεις.
Κι εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου,φύλακας άγγελος σου,να σε προσέχω,να σ'αγαπάω,να παίρνω δύναμη από εσένα!Γατάκι μου!Σε βλέπω να κοιμάσαι ήρεμη,κουρνιασμένη στην αγκαλιά μου και νοιώθω τόσο ευλογημένη που σας έχω στη ζωή μου!Σ'αγαπώ πολύ.Και τις δύο σας αγαπάω,αλλά σήμερα είναι η μέρα σου.και μια από τις σημαντικότερες μέρες της ζωής μου!
Χρόνια σου πολλά αγάπη μου!Να τα εκατοστήσεις!Ελπίζω να είμαι εκεί για να σε καμαρώνω στις μεγάλες στιγμές της ζωής σου!

                       Σε λατρεύω!
                    
                                     η μαμά σου...

Κάποια στιγμή στη ζωή μας.όλοι,νοιώθουμε την ανάγκη να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα μας.Να κάνουμε κάτι για μας,ω'αλλάξουμε παραστάσεις,να φτιάξουμε την διάθεση μας.Εγώ αισθανόμουν έτσι εδώ και καιρό τώρα...κι έτσι το αποφάσισα,έκλεισα δωμάτιο στον παλιό Αγιο Αθανάσιο,ετοίμασα βαλίτσες και φύγαμε!
Το χωριό μας υποδέχτηκεε χιονισμένο!Τα πέτρινα καταφύγια έδιναν μια μοναδική ομορφιά στο μέρος,λες και ήταν κάποιος πίνακας ζωγραφικής!

 Ο ξενώνας "Μούσες" που μείναμε ήταν πανέμορφος και θα σας τον συνηστούσα αν πάτε προς τα εκεί..Με το που μπήκαμε στο δωμάτιο-στούντιο ένοιωσα την διάθεση μου ν'ανεβαίνει στα ύψη!Ετοίμασα καφέ και ανάψε με το τζάκι για να τον απολαύσουμε!
Η θέα από το μπαλκόνι ήταν φοβερή.Ο αέρας τόσο καθαρός που ένοιωθες να σε γεμίζει.Και το βραδάκι, οι γραφικές ταβέρνες είναι έτοιμες να υποδεχτούν τους επισκέπτες με απίστευτη φιλοξενία.Μοναδικές και όμορφες στιγμές ξεγνιασιάς .
Γύρισα στο σπίτι σαφώς πιο ήρεμ και ανανεωμένη.Νοιώθω ότι επιτέλους βρίσκω σιγά σιγά τον εαυτό μου.Και αυτό φαίνεται απ'ότι μου λένε οι φίλες μου και στο πρόσωπο μου!Χαίρομαι!Νομίζω πως αυτό το διήμερο μου έδωσε αρκετή δύναμη!Ελπίζω κάποια μέρα να το επαναλάβω.

               Με λένε Βάσω και 
                 
                                         ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!!!

Για τον άνθρωπο που είναι μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια!

τα παιδιά μας!

Αυτές τις μέρες,μιας κι έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο,άρχισα να ξαναδιαβάζω ένα βιβλίο που έχω με τίτλο "Γονείς και παιδιά,ζήτηημα επικοινωνίας".Γράφει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα μέσα,που για αλλη μια φορά με έβαλαν σε σκέψεις...
Σε κάποιο σημείο λέει "πρέπει να μάθεις ν'ακούς τα παιδιά,έτσι ώστε κι εκείνα να θελήσουν να σου μιλήσουν".Πόσο δίκιο έχει.Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου όταν μου μιλάνε τα παιδιά,απλά να κουνάω το κεφάλι μου ενώ το μυαλό μου είναι αλλού.Άλλες φορές είμαι τόσο κουρασμένη που απλά τους λέω ότι δεν θέλω ν'ακούσω τίποτα...Ένα πράγμα όμως κατάλαβα,οι φωνές φεν βοηθούν σε τίποτα,απλά κάνουν το παιδί ν'αντιδρά και να μην συνεργάζεται!
Δυστυχώς στις μέρες μας οι περισσότεροι γονείς δεν αφιερώνουμε αρκετό χρόνο στα παιδιά μας,όχι επειδή δεν θέλουμε,αλλά επειδή οι καταστάσεις δεν μας το επιτρέπουν.Πρέπει όμως να βρούμε χρόνο για αυτά,χρόνο ουσιαστικό και ποιοτικό!
Δεν είναι εύκολο το να είσαι γονιός.Είναι κάτι που μαθαίνεται προχωρώντας.Είναι αυτό που σε κάνει να δίνεις περισσότερα από όσο είχες φανταστεί πως θα μπορούσες να δώσεις σε έναν άνθρωπο.Είναι αυτό που σε κάνει να νοιώθεις απίστευτη αγάπη και στοργή,αυτό που σε γαληνεύει!Το να είσαι γονιός είναι μια τεράστια ευθύνη,είναι όμως και η μεγαλύτερη μορφή ευτυχίας!
Όλοι οι γονείς ανησυχούμε για το αν θα καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε σωστά στο δύσκολο αυτό έργο.Μπορούμε!Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε εκεί για τα παιδιά μας,να επικοινωνούμε μαζί τους,να τους δείχνουμε το δρόμο,χωρίς όμως να τους στερούμε το δικαίωμα της επιλογής!Να τα αφήνουμε να εκφράζονται,να τα συμβουλεύουμε χωρίς να τα κρίνουμε.Και το σημαντικότερο,να αφιερώνουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε!
Πριν από 12 χρόνια,η ζωή μου άλλαξε με την γέννηση της Κωνσταντίνας μου..Και πριν 6 χρόνια ο Θεός με αξίωσε να ξαναζήσω το θαύμα της μητρότητας.Και από τότε έχει γίνει σκοπός της ύπαρξης μου η ευτυχία αυτών των παιδιών!Δεν ξέρω αν το καταφέρνω,αλλά κάθε μέρα παλεύω για να το πετύχω!Ξέρω ότι πραγματικά προσπαθώ να μην τους λείψει τίποτα.Πως αυτά μου δίνουν δύναμη και κουράγιο ν'αρχίσω την μέρα μου.Πως χάρη σ'αυτά ονειρεύομαι!
Σίγουρα δεν είμαι η καλύτερη μητέρα του κόσμου,αλλά αγωνίζομαι κάθε μέρα να γίνω και ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρω!...

Είναι απίστευτο το πως μπορεί ένας άνθρωπος να βάλει τις σκέψεις σου σε τάξη...να σε κάνει να βγάλεις από μέσα σου το βάρος που κουβαλάς...να σε κάνει να νοιώσεις καλύτερα!
Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσα να μιλήσω τόσο άνετα σε κάποιον άγνωστο.Οτι θα του έλεγα πράγματα για μένα που μόνο λίγοι γνωρίζουν.Και πως θα αισθανόμουν πως πραγματικά με καταλαβαίνει!
Τελευταία η διάθεση μου είχε πιάσει πάτο και όσοι με ξέρουν καλά το έβλεπαν αυτό.Και αν και προσπαθούσαν να μου φτιάξουν την διάθεση,δεν το κατάφερναν πάντα...ίσως γιατί εγώ δεν τους άφηνα...ίσως γιατί δεν ήθελα...ήμουν σκεφτική,αρνητικές σκέψεις βομβάρδιζαν το μυαλό μου...μ'έκαναν να χάσω τον ύπνο μου....
Το πήρα απόφαση όμως!Δεν θα το επιτρέψω άλλο να γινεται αυτό.Αρκετά το άφησα να επιρρεάσει τη ζωή μου,την ηρεμία μου.Αρκετά πλήγωσα τους ανθρώπους που αγαπάω και που μ'αγαπούν!
Το να ζητάς την βοήθεια κάποιου όταν την χρειάζεσαι είναι δείγμα δύναμης κι όχι αδυναμίας!
ΤΕΛΟΣ!!!ΘΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΩ!!!
                                 ΠΡΙΝ ΜΕ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΥΤΟ!!! 

Τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν τα πάντα.Πότε δεν εισαι καλά και πότε απλά χρειάζεσαι μια αγκαλιά.Κι έχουν την μαγική ικανότητα να σε πηγαίνουν στα ουράνια.Στον δικό τους κόσμο,εκεί που όλα είναι αγνά κι αληθινά!
Η Στέλλα,βλέποντας πως η διάθεση μου δεν είναι και στα καλύτερα,όλη μέρα μ'αγκαλιάζει,με φιλάει και μου λέει "σ'αγαπώ πάρα πολύ μανούλα".Σαν να θέλει να μου πει "μην στεναχωριέσαι,εγώ είμαι εδώ"!Και η Κων/να κάνει το ίδιο.Ερχεται συνέχεια και μ'αγκαλιάζει,κάτι που δεν έκανε συχνά!
Αυτά τα παιδιά είναι η ζωή μου.Θα κινούσα γη και ουρανό για να είναι ευτυχισμένα!Βλέποντας με όμως έτσι,δεν ξέρω αν είναι...Πρέπει ν'αλλάξω διάθεση,πρέπει ν'αδιάσω το μυαλό μου απ'ότι μ'απασχολεί και να αφοσιωθώ σ'αυτά,γιατί μόνι αυτά έχουν σημασία!
Βέβαια σημασία έχουν και ο άντρας μου και οι φίλες μου.Ολι αυτοί που μ'αγαπούν,που στέκονται δίπλα μου,που με στηρίζουν,που μ'ανέχονται!
Για όλους αυτούς λοιπόν υπόσχομαι να προσπαθήσω!!!